Pogrzeb zamordowanej polonistki z Obrzycka. Przybyły tłumy. "Żegnaj, Ewelinko" [ZAPIS RELACJI]

Rozpoczynamy relację z pogrzebu śp. Eweliny.

Przed kaplicą w Obrzycku zbierają się tłumy ubranych na czarno żałobników.

W środku stoi biała urna z prochami zmarłej. Obok, ze zdjęcia, polonistka uśmiecha się do zebranych. - Niech Duch pocieszyciel prowadzi nas w żałobie - ksiądz rozpoczyna mszę.

W tłumie widzimy wiele młodych osób. To obecni i byli uczniowie pani Eweliny. Zgodnie z zapowiedzią, przybyli pożegnać nauczycielkę, która odkrywała przed nimi tajniki języka polskiego i zarażała pasją do literatury.

- W sercu człowieka pojawia się smutek, lęk, strach i pytania, dlaczego życie wygląda tak, a nie inaczej i dlaczego odchodzimy z tego świata w tak różnych okolicznościach - prawi duchowny. - Nikt z nas nie spodziewał się, że św.p. Ewelina odejdzie z tego świata w taki sposób. Wszyscy zadawaliśmy sobie pytanie: dlaczego? Tyle jeszcze było przed nią. A teraz gromadzimy się na jej pogrzebie, by ją pożegnać - dodaje.

- Nikt nie żyje dla siebie i nie umiera dla siebie. Żyjemy i umieramy dla Pana Boga, chociaż po ludzku jest to nie do zrozumienia - pociesza żałobników. - Nikt przed tym nie ucieknie. Nikt nie jest w stanie uciec śmierci.

Duchowny dobrze znał zmarłą. Przez wiele lat była i jego nauczycielką. Kolejne słowa wyciskają łzy z oczu: "Pani Ewelina była życzliwa, uśmiechnięta, niosła pomoc wszystkim i nikomu nie chciała zrobić krzywdy. Z jej serca wypływały dobroć i czułość. Gdy zostałem księdzem, mieliśmy ze sobą kontakt".

Tylko Bóg wie, czemu wezwał ją do siebie przedwcześnie: "Wszyscy kochaliśmy Ewelinę. Chcemy Bogu dziękować za dar jej życia, za lekcje, za życzliwość, za organizację. Pani Ewelina była dla nas bardzo ważna. Pamiętajmy o niej nie tylko dzisiaj, ale i w kolejnych dniach, miesiącach i latach".

Ksiądz Marcin zdradził, o co prosiła go polonistka podczas jego święceń kapłańskich.

- Teraz ciężko mi te słowa wypowiedzieć. Powiedziała, że cieszy się, że zostaną księdzem i "jeśli coś mi się stanie, to pamiętaj, żebyś mnie pochował". Zaśmiałem się, że to nie wydarzy się tak szybko. Stwórca miał inny plan...

- Chóry anielskie niechaj cię podejmą - powiedział do Eweliny ks. Marcin.

Uczniowie trzymają w rękach białe baloniki w kształcie serca.

Zakończyła się msza święta. Po obrzędach pożegnalnych w kaplicy, ruszył kondukt żałobny.

Żałobnicy zgromadzili się przy grobie obok kościoła. Nad urną stanął dyrektor Zespołu Szkół nr 2 w Szamotułach.

- Nie dokończyliśmy naszych rozmów. Jechałaś do nas, a śmierć przyszła w najbardziej nieoczekiwanym momencie. Nie wierzymy, że tak może wyglądać przejście. Zostawiłaś nas wbrew swojej naturze, w głębokiej żałobie - mówi Arkadiusz Majer, a łzy same cisną się do oczu.

Bezsensowna zbrodnia pozostawiła w sercach uczniów i współpracowników jątrzącą się ranę. - Jesteśmy tu wszyscy osamotnieni, wychowankowie też. Miarą człowieka jest ofiarowane innym dobro. Osiągnęłaś w tej sztuce wyżyny - kontynuuje.

- Tłumaczyłaś swoim uczniom świat przez pryzmat literatury, prowadziłaś ich ku dojrzałości. Zaangażowaniem wspierałaś młodzież w rozwijaniu ich talentów, gasiłaś polonistyczne pożary i nikt ciebie nie zastąpi. Wciąż czekamy, aż przysiądziesz się do nas w pokoju nauczycielskim. Trudno zwrócić się do ciebie tymi słowami: żegnaj, Ewelinko.

Po zakończeniu przemowy dyrektora, głos zabrali uczniowie z klasy pani Eweliny.

- Żadne słowa nie są w stanie wyrazić tego, co czujemy. Była pani nauczycielką z powołania. Inspirowała nas pani. Pokazywała, że język polski to nie tylko słowa, ale też sposób na poznanie świata. Dziękujemy za cierpliwość, wyrozumiałość i wiarę w nas - powiedziała jedna z uczennic, przypominając poczucie humoru i wspaniałe lekcje. - Mogliśmy zawsze na panią liczyć. Nigdy nas nie opuścisz, będziesz w każdym słońcu nad naszą szkołą. Tęsknimy za panią.

Wychowankowie w symbolicznym geście wypuścili balony do nieba.

Niedługo po tragedii w szkole utworzono ołtarzyk poświęcony zamordowanej nauczycielce. Na zawsze pozostanie w ich pamięci.

Urna z prochami Eweliny O. spoczęła w grobie.

Pogrążeni w zadumie żałobnicy powoli rozchodzą się do domów. W tym przykrym dniu towarzyszy im słońce. Z pewnością w drodze powrotnej każdy promień przypominać będzie o pani Ewelinie, która dobrocią serca i humorem rozświetlała ich dni.

Kończymy relację z uroczystości. Dziękujemy, że byliście z nami.