Miały być futrzastym kołnierzem, zamieszkały w Fundacji [WIDEO, GALERIA]

Rysia i Krysia uratowane!

Rysia i Krysia do Przemyśla trafiły z fermy futerkowej w Pabianicach (woj. łódzkie). Były tam hodowane tylko po to, by posłużyć jako "narzędzie" do wyprodukowania skóry, którą można zedrzeć ze zwierzęcia i sprzedać. Do tych dwóch pięknych lisic los się jednak uśmiechnął. Krysia i Rysia jako lisie dzieci trafiły do Fundacji Ada w Przemyślu, gdzie do tej pory mieszkają. Nie mogą trafić na wolność, bo nigdy nie żyły w naturze. W Polsce też nie ma ku temu możliwości, dlatego lisice dostały swoją bezpieczną zagrodę i zapewnienie, że nigdy już nie zostaną przerobione na futro.

Dlaczego lisy srebrne są tak pożądane przez fermy futerkowe?

Lisy srebrne to forma melanizmu u lisów rudych, niezwykle pożądana ze względu na walory kolorystyczne sierści w przemyśle odzieżowym. Jest całkowicie czarna (poza białą końcówką ogona) lub srebrno-niebieska z możliwymi przebarwieniami na bokach. W zależności od stopnia posrebrzenia rozróżnia się cztery typy lisa srebrnego: pełnosrebrzysty, trzy czwarte srebrzysty, półsrebrzysty i ćwierćsrebrzysty. Zakończenie ogona jest białe, głowa zaś czarna z rozjaśniającym posrebrzeniem i tzw. maską.

Na wolności srebrne lisy nie łączą się w pary z innymi lisami srebrnymi, lecz z lisami rudymi, co jest przyczyną powstawania „krzyżaków”. Lisy srebrne są hodowane wyłącznie na futra. W hodowlach rozmnaża się je bez krzyżowania. Naturalnie, te przepiękne zwierzęta występują w Pensylwanii i na półwyspie Labrador. Nastąpiła jednak ich introdukcja w Europie, zwłaszcza w byłym Związku Radzieckim. Były hodowane ze względu na ich drogocenne futra, przede wszystkim w Ameryce Północnej oraz w ZSRR (konkretnie na terenach obecnej Rosji i Estonii), a także w Chinach. W Polsce pierwsze fermy lisów srebrzystych powstały w już 1924 roku.