Choroba, która rozprzestrzeniła się w Cesarstwie Bizantyjskim w latach 541-542 n.e. zawdzięcza swoją nazwę słynnemu cesarzowi. Justynian Wielki sam zapadł na tę chorobę. Władca poradził sobie z nią jednak znakomicie. Inaczej było z wieloma jego poddanymi - rozprzestrzeniająca się od Etiopii, przez Egipt, aż wreszcie po Konstantynopol zaraza zabiła nawet od 15 do 25 milionów osób.

Epidemia dżumy w XIV wieku przetrzebiła Europę. Rozprzestrzeniła się najprawdopodobniej poprzez Jedwabny Szlak oraz najazdy mongolskie na Europę, a także przez kupców i statki morskie. Swoim zasięgiem objęła nie tylko Stary Kontynent, ale także Bliski Wschód. Szacuje się, że "Czarna śmierć" mogła zabić od kilkudziesięciu do nawet 200 milionów osób. Choroba objawiała się w różny sposób, m.in. poprzez infekcje płucne, wymiotowanie krwią, obrzęk węzłów chłonnych czy czarne zgorzele na palcach i biodrach.

Do wybuchu epidemii doszło w XVI wieku. Ospę "przetransportowali" hiszpańscy odkrywcy, którzy zarazili miejscowych, czyli Azteków. Efekt? Nawet od 5 do 8 milionów ofiar. Zaraza z 1520 roku zdziesiątkowała miejscową ludność. Ponad dwie dekady później wybuchnęła kolejna epidemia, równie straszliwa jak poprzedniczka.

Ostateczny kres Aztekom zadały epidemie duru rzekomego. Zginęło aż 80 procent ich populacji. Niestety, miejscowa ludność nie była przygotowana na zarazy i choroby, które przywieźli ze sobą mieszkańcy Europy.

Epidemie potrafiły przetrzebić również populację wielkich miast. Tak było w latach 1665/66 w Londynie. Wedle informacji historyków roznoszona przez szczury bakteria Yersinia pestis, wywołująca dżumę, spowodowała śmierć od 75 do 100 tys. osób. Na szczęście zasięg epidemii nie był tak duży, jak tej z XIV wieku. Zaraza najprawdopodobniej rozwinęła się już wcześniej w Niderlandach, a do Anglii dotarła na statkach kupieckich. Prócz Londynu śmiertelne przypadki odnotowano m.in. we wsi Eyam w Derbyshire.

Epidemia wybuchnęła tuż po zakończeniu I wojny światowej. Została wywołana przez wyjątkowo groźną odmianę podtypu H1N1 wirusa A grypy. Pandemia przewinęła się niemal przez cały świat. Pierwsze przypadki odnotowano w Stanach Zjednoczonych. Zarażeni umierali najczęściej w wyniku wirusowego krwotocznego zapalenia płuc. Nazwa choroby wzięła się od powszechnej opinii, że to właśnie w Hiszpanii zaraza była wyjątkowo zjadliwa. Nie jest to jednak prawda. Pandemia hiszpanki pochłonęła wedle niektórych szacunków nawet 100 milionów ofiar. 

W XX wieku w Azji wybuchnęły dwie potężne epidemie grypy. Pierwsza z nich tzw. grypa azjatycka wybuchła w Chinach w 1957. Za drugim razem grypa uderzyła w Hongkong w latach 1967/68. Oba wirusy zawierały mieszaninę materiału genetycznego wirusów grypy ludzi i ptaków. Liczbę ofiar w przypadku jednej i drugiej epidemii szacuje się na 1-2 miliony.

AIDS wywołany przez wirus HIV trudno nakreślić czasowo, bowiem z powodu tzw. zespołu nabytego niedoboru odporności ludzie umierają cały czas. Pierwsze znane przypadki odnotowano w latach 80. XX wieku. Od tamtej pory najwięcej zachorowań i zgonów odnotowano w Afryce. Szacuje się, że obecnie mieszka tam 22,5 mln z 33,3 mln nosicieli HIV na całym świecie. Liczbę ofiar AIDS szacuje się na kilkadziesiąt milionów. Rocznie umiera blisko dwa miliony osób.

Epidemia koronawirusa zaczęła się pod koniec 2019 roku i rozprzestrzeniła się z Chin na cały świat. Do tej pory trwa walka z epidemią. Wedle ostatnich szacunków liczba ofiar przekroczyła już 900 tys. i zbliża się do miliona. Czy to największa epidemia naszych czasów? Wiele osób jest nią zwyczajnie zmęczonych. Na jej temat powstało mnóstwo teorii. Wiele osób zauważa, że pacjenci umierający na COVID-19 niemal w każdym przypadku mają schorzenia towarzyszące. Trudno ich zdaniem oszacować, na ile prawdziwa jest podawana liczba ofiar.