Nie ma dobrych wirusów. Wszystkie są groźne

Idealny układ, symbioza, z której korzystają obie strony, ludzki organizm i bakteria, sporej części bakterii - setkom tysięcy ich gatunków - nie odpowiada. Na szczęście tylko niektóre z nich zatruwają nam życie.
Wobec takich bakterii byliśmy kiedyś niemal bezbronni. Aż do chwili, gdy odkryto, że w przyrodzie istnieją substancje, potrafiące podstępnie z nimi walczyć. Nazwano je antybiotykami, czyli „przeciwnikami życia”. Nie zabijają one bowiem bakterii tak, jak robią to np. bakteriobójcze środki chemiczne, ale sprawiają, że bakterie zyskują jakiś feler (na przykład zbyt cienką osłonkę), przez który nie mogą przetrwać.
Jednak po pewnym czasie (niekiedy krótszym niż rok) bakterie uodparniają się na działanie antybiotyków. A dochodzi do tego na skutek czegoć, co można by nazwać sąsiedzką pomocą. Bakterie przejmują odporność na antybiotyki od innych odpornych na nie bakterii. Przejmując geny decydujące o odporności.
Nie żyją, ale zabijają
Wirusy są znacznie trudniejszym od bakterii przeciwnikiem człowieka. W przeciwieństwie do bakterii, nie można ich nawet nazwać organizmami. To opakowane w białkową osłonkę fragmenty RNA lub DNA. Wirusy nie umieją samodzielnie żyć, a do opanowywania innych organizmów, np. człowieka, wystarczy im tylko część informacji genetycznej: mówiąca jak się powielać. Po przedostaniu się do organizmu wirusy zmuszają go, by je produkował. To zupełnie inaczej niż bakterie, które po tym jak znajdą się w organizmie, po prostu się w nim rozmnażają.
Wirusy są znacznie niebezpieczniejsze od bakterii. Wszystkie są szkodliwe i nie działają na nie antybiotyki. Naszym jedynym sprzymierzeńcem w walce z wirusami jest system odpornościowy: armia białych ciałek krwi.