Nie mogę dać sobie rady z wnukami

Zasygnalizuj rodzicom wnuków to, jak się zachowują twoi mali podopieczni. Być może ich rodzice nie zdają sobie z tego sprawy. Nie zakładaj, że córka lub synowa uznają, że skoro sobie nie radzisz, to znaczy, że słabo wywiązujesz się z roli babci. Polski model polegający na założeniu, że niepracujący już dziadkowie mają obowiązek zajmowania się wnukami, stopniowo ustępuje miejsca poglądowi, że taka pomoc powinna odbywać się na zasadzie dobrowolności. Masz prawo czuć się zmęczona i zniechęcona, zwłaszcza jeśli opieka trwa tak długo, że w zasadzie można mówić o wychowywaniu wnuków.

MASZ PRAWO NIE NADĄŻAĆ

Być może nie masz racji twierdząc, że wnuki są niegrzeczne, a takie wrażenie bierze się z twojego zmęczenia i braku cierpliwości. Ale przecież nie jesteś winna temu, że tak się czujesz. Nie każda babcia ma tyle energii i samozaparcia, żeby znosić zgiełk robiony przez dzieciaki. Nie masz już siły odpowiadać na nieustanne pytania wnuczki lub biegać z wnukiem za piłką? Masz do tego prawo! Nie musisz też być entuzjastką dzisiejszych metod wychowawczych. Jednak o tym wszystkim powinnaś powiedzieć rodzicom, którzy, powierzając ci dzieci, sądzą, że ze wszystkim dasz sobie radę. A także oczekują, że będziesz się nimi zajmować w stylu, który im odpowiada, i całkowicie podporządkujesz się ich wytycznym.

KRÓCEJ ZNACZY WIĘCEJ

Jeśli wnuki weszły ci na głowę, poszukaj wspólnie z ich rodzicami rozwiązania tego problemu. Zastanówcie się nad odciążeniem cię w opiece nad maluchami. To często dobry sposób. Być może wnuki spędzają z tobą zbyt dużo czasu, żebyś miała ochotę intensywnie się nimi zajmować. A może są jeszcze zbyt małe albo rzeczywiście trudne do "ujarzmienia" nawet przez zawodowców? Jeśli zachowują się w sposób nieprzewidywalny, np. potrafią wyrwać się i wybiec na ulicę, stanowczo powiedz rodzicom wnuka: nie jestem w stanie zagwarantować bezpieczeństwa waszych dzieci. Przyznanie się do bezradności jest trudne, ale poczucie odpowiedzialności powinno w takiej sytuacji przeważyć.