TV
Pogoda
Wideo
Rabata ze żwirem
Przystępując do zakładania rabaty żwirowej, postępujemy tak samo jak przy tworzeniu zwykłej rabaty bylinowej czy sadzeniu drzew albo krzewów: odchwaszczamy, przekopujemy i nawozimy glebę. Jak zawsze (ale w tym przypadku szczególnie) powinniśmy mieć przygotowany wcześniej projekt nasadzeń, a w każdym razie dość przemyślaną koncepcję wyglądu rabaty, bo ewentualne poprawki, czyli przesadzanie roślin, sprawią duży kłopot.
Żwir wypełniający rabaty powinno się układać na tkaninie oddzielającej go od podłoża. Może to być mata szkółkarska, cienka geowłóknina lub gruba agrowłóknina. Chodzi o to, by zapobiegać mieszaniu się żwiru z podłożem i utrudnić wzrost chwastów, ale jednocześnie umożliwić przepływ wody i powietrza. Po rozłożeniu tkaniny rozstawiamy na niej rośliny i w miejscach, w których będą rosły, wycinamy otwory lub nacinamy tkaninę na krzyż i podwijamy jej brzegi pod spód.
Otwory wokół roślin powinny być na tyle duże, żeby można było swobodnie wykonywać wszelkie zabiegi pielęgnacyjne. Po posadzeniu roślin krawędzie tkaniny przytwierdzamy do podłoża szpilami z drutu i po zmieceniu powierzchni rozkładamy 2-3-centymetrową warstwę żwiru. Taka grubość wystarczająco maskuje tkaninę; nawet po przejściu przez żwir nie pojawiają się na niej prześwity.
NAWIERZCHNIE - sprawdź parametry, porównaj ceny na Tuznajdziesz.pl>>>
Kształty i kolory
W ogrodach żwirowych dobrze wyglądają rośliny wyraziste, architektoniczne, o zdecydowanych kolorach i pięknych kształtach, które kontrastują ze żwirem barwą, pokrojem i fakturą liści. Świetnie prezentują się klony palmowe, hortensje ogrodowe, dębolistne i bukietowe, fotergille, funkie, rodgersje, bergenie, liatry, ostróżki, ciemierniki i żurawki. Szkielet powinny jednak tworzyć rośliny zimozielone, dzięki którym ogród nie straci na atrakcyjności także zimą. Pasują tu bukszpany, cisy, azalie japońskie, karłowe odmiany iglaków oraz juki.
Warto także posadzić trawy, których liście co prawda zamierają jesienią, ale pozostają w ogrodzie w postaci dekoracyjnych suchych kęp. Trzeba jednak pamiętać, że niektóre z nich (także bambusy) są ekspansywne i łatwo się rozrastają rozłogami lub silnymi kłączami. Rozprzestrzeniając się, mogą zarosnąć i zniszczyć całą rabatę, a usuwanie ich pędów przerastających przez tkaninę lub kłączy rozrastających się pod nią najczęściej wiąże się z koniecznością zdjęcia żwiru i odsłonięcia podłoża. Wzrost roślin można ograniczyć, sadząc je w donicach zakopanych w ziemi.
Przeczytaj koniecznie: Październik w ogrodzie: Kolorowe liście i owoce w jesiennym ogrodzie
Kwestia nawadniania
Tradycyjne podlewanie, czyli zastosowanie zraszaczy, często powoduje szybkie wytrącanie się na powierzchni żwiru osadów żelaza. Związane to jest zazwyczaj z dużym zażelazieniem wody i jest najbardziej widoczne (w postaci pomarańczowych smug i osadu) na jasnej lub bardzo ciemnej nawierzchni. Dlatego w żwirowym ogrodzie warto zainstalować linię kroplującą, która dostarcza wodę wprost do korzeni roślin. Najlepiej umieścić ją pod tkaniną wyściełającą rabaty.
Za takim rozwiązaniem przemawia to, iż linia kroplująca z powodu mikrodrgań, którym podlega w czasie, kiedy przepływa przez nią woda, a także ruchów gruntu spowodowanych jego zamarzaniem i rozmarzaniem dość szybko wynurza się na powierzchnię, nawet jeśli została zamocowana w podłożu szpilami. Jest ją wówczas dość trudno ukryć (dociskanie jej do podłoża, jeżeli dostał się pod nią żwir, może uszkodzić instalację).
Uwaga! Ułożenie linii kroplującej pod tkaniną wymaga wcześniejszego starannego zaplanowania rozmieszczenia roślin na rabatach.
Ścieżki
Ważnym zagadnieniem w ogrodzie żwirowym są ciągi komunikacyjne. Ścieżki tylko z pozoru nie różnią od pokrytych żwirem rabat i tworzą z nimi jednolitą powierzchnię. Żeby jednak wygodnie się po nich chodziło, żwir nie może się przemieszczać i musi być stabilny. Wykonanie ścieżki rozpoczynamy od wyznaczenia jej biegu i zrobienia około 10-centymetrowego wykopu.
Nawierzchnię możemy ograniczyć obrzeżem, na przykład z taśmy plastikowej (nie może być jej widać!), a jeśli chcemy podkreślić i wyeksponować ścieżkę lub zaznaczyć kształt rabaty, możemy użyć kostki brukowej. Dno wykopu ubijamy, a następnie rozkładamy warstwę kruszywa (tłucznia, klińca lub innego dającego się zagęścić materiału o grubszej frakcji) i zagęszczamy ubijakiem wibracyjnym lub bardzo dokładnie ręcznie. Na tak przygotowaną podbudowę wysypujemy grys lub żwir z dodatkiem spoiwa.
Grys ma ostre krawędzie i łatwo się klinuje, co sprawia, że nawierzchnia jest stabilna. Natomiast żwir ma zaokrąglone krawędzie i się nie klinuje. Samo jego zagęszczenie nie wystarczy, by powstała trwała nawierzchnia. Dlatego stosując żwir, należy dodać nieco spoiwa o bardzo drobnym uziarnieniu, na przykład glinę szamotową wymieszaną z niewielką ilością cementu, które zlepi podłoże. Budowa takiej nawierzchni jest jednak trudna, czasochłonna i wymaga doświadczenia.
Jak pielęgnować
Pielęgnacja ogrodu żwirowego jest nieco trudniejsza niż tradycyjnego. Podstawowym problemem jest usuwanie opadłych zanieczyszczeń. Większe patyki, gałęzie i liście trzeba po prostu wybrać. Niewielkie liście i inne drobne śmieci można delikatnie wygrabić lub wymieść. Jeżeli żwir jest wystarczająco ciężki, możemy go oczyścić, używając dmuchawy lub odkurzacza do liści. Trzeba też co jakiś czas (ale znacznie rzadziej niż w zwykłym ogrodzie) usuwać pojawiające się miejscami chwasty.
Rośliny w ogrodzie żwirowym zasilamy, podlewając je roztworem nawozu rozpuszczonego w wodzie lub opryskując specjalnym nawozem dolistnym. Możemy też nasypać w otwory, w których rosną, nawozu sypkiego albo w postaci granulek i zwilżyć podłoże delikatnym strumieniem wody, żeby rozpuścić nawóz. Podlewając ogród lub programując jego nawadnianie, pamiętajmy o tym, że zarówno tkanina wyściełająca rabaty, jak i żwir ograniczają parowanie wody, wobec czego należy go nieco rzadziej podlewać.
Czytaj więcej na
Podcasty
Playlisty tematyczne
