Śpiączka to nie sen

To przedłużający się stan nieprzytomności. Może trwać od paru godzin do kilkudziesięciu lat. Najczęściej, w ciągu miesiąca od zapadnięcia w śpiączkę, następuje śmierć mózgu zwana śpiączką nieodwracalną. Wykres aktywności elektrycznej mózgu (EEG) jest płaski, a oddychanie bez respiratora niemożliwe. Nie można wybudzić się z takiego stanu i nigdy się to nie zdarzyło. Drugim następstwem śpiączki jest stan przytomności bez świadomości. Na twarzy chorego pojawiają się grymasy i może on nawet wydawać nieartykułowane dźwięki. Ale to tylko odruchy, nic więcej. Śpiączka to stan lepszy od obu powyższych. Stan większej lub mniejszej nadziei.

Na czym polega nieprzytomność w śpiączce
Człowiek w pełni świadomy jest czujny. Jego umysł analizuje, a organizm reaguje. U kogoś w stanie śpiączki funkcje mózgu działają na najniższym poziomie. Mózg bardzo słabo lub wcale nie reaguje na zewnętrzne bodźce. Wołanie pozostaje bez echa, światło nie razi, kłucie nie boli. Nie działają, być może chwilowo, wrodzone funkcje mózgu. Człowiek będący w śpiączce może jednak reagować na bodźce, a jednocześnie nie mieć zdolności postrzegania, która jest nabyta. Wtedy w żaden sposób, mową ani gestem, nie komunikuje się z otoczeniem. Wychodzenie ze śpiączki polega na stopniowym pojawianiu się kolejnych reakcji i wracaniu zdolności postrzegania. Osoba wybudzona, mimo pełnej świadomości, traci czasem umiejętność mowy: nie pamięta i nie rozumie słów. Jeszcze raz, jak dziecko, musi nauczyć się chodzić i wykonywać podstawowe czynności.

Stopnie głębokości śpiączki
Stosując tzw. skalę Glasgow wyróżnia się cztery stopnie głębokości śpiączki. Podczas gdy człowiek zdrowy osiąga w tej skali 15 punktów, chory w głębokiej śpiączce, to jest taki, który nie reaguje na jakiekolwiek bodźce i (jak zawsze w takim wypadku) nie ma zdolności postrzegania - zaledwie 3 punkty. Oceniając stopień śpiączki według tej skali, bada się otwieranie oczu, kontakt słowny i reakcje ruchowe. Śpiączka to stan nadal tajemniczy, bo mimo ogromnego postępu nauki, niewiele wiemy o ludzkim mózgu. Można zostać wybudzonym ze śpiączki przez coś, co na zdrowy rozum wydaje się bez znaczenia. Siedmiolatkowi pomogło przytulenie przez matkę, czterolatkę przeciągnął na naszą stronę zaczepiający ją kociak. Młoda dziewczyna, której świadomość w śpiączce uważano za zerową, przed wybudzeniem zaczęła wystukiwać palcem rytm muzyki. Uszkodzenie ludzkiego mózgu nie jest nieodwracalne. Niektóre miejsca mózgowia mogą pełnić funkcje części zapasowych i przejmować funkcje tych obszarów, które uległy uszkodzeniu. Stare połączenia między komórkami mózgu biorą na siebie załatwianie spraw, które w momencie uszkodzenia zostały odłożone na półkę. A nawet więcej, mózg potrafi się regenerować, tworząc nowe połączenia. Dlatego wszelkimi metodami trzeba próbować skłonić pacjenta do tego by ze śpiączki przeszedł do czujności. Pomagają w tym leki pobudzające mózg, muzyka, głosy, dotyk itp. W jednym z polskich hospicjów spośród 120 pacjentów wybudziło się siedmiu, w tym mężczyzna, który w śpiączce przeleżał prawie 9 miesięcy. Można powiedzieć, że narodził się na nowo. Stu spośród pacjentów nie wyszło z podobnego stanu. Rodziny pozostałych nie tracą nadziei, i słusznie.

 

Co się dzieje w głębokiej śpiączce:
*człowiek nie reaguje na słowa;

*nie reaguje na dotyk (np. szturchanie);

*nie reaguje na ból;

*inne odruchy (np. odwracanie głowy w stronę głosu, reakcje źrenic na światło) są nieznaczne i stopniowo zanikają);

*nie może komunikować się z otoczeniem ani słowami, ani gestami;

*mózg funkcjonuje bardzo słabo (na najniższym poziomie, nie ma więc snów);

*taki stan może trwać lata;

*życie jest zagrożone.

Co się dzieje w głębokim śnie:
*człowiek nie może komunikować się z otoczeniem;

*nie reaguje na słowa;

*nie reaguje na dotyk (trudno go dobudzić);

*reaguje na ból;

*odruchy zachodzą normalnie;

*mózg funkcjonuje inaczej niż podczas czuwania, np. wysyła wolne fale delta;

*nie ma snów;

*taki stan trwa około godziny;

*życie nie jest zagrożone.