Ulga dla chorej skóry

Nie znamy przyczyn powstawania łuszczycy. Przypuszcza się, że jest to jedna z tzw. chorób autoimmunologicznych, w których organizm atakuje i niszczy sam siebie. Prawdopodobnie skłonność do łuszczycy jest także dziedziczna.

Bolesna łuszczyca

Łuszczyca pojawia się zwykle między 10. a 40. rokiem życia, ale w ostatnich latach coraz częściej zapadają na nią ludzie nawet po 70. roku życia. Nie wykluczone, że tzw. późna łuszczyca może być spowodowana przyjmowaniem leków, np. beta-blokerów stosowanych w leczeniu chorób serca czy preparatów litu podawanych przy depresji.

Komórki skóry żyją 26-28 dni, po tym czasie obumierają. Przy łuszczycy komórki rozwijają się szybko (4 dni), a stare nie nadążają się złuszczać. Naskórek osób chorych jest gruby, a na skórze tworzą się twarde łuski (to warstwa martwych komórek). Najgorzej jest na łokciach, kolanach i owłosionej skórze głowy. Po zdrapaniu łusek błyskawicznie pojawiają się kropelki krwi. U dzieci częściej niż u dorosłych grudki łuszczycowe pojawiają się także na twarzy, szczególnie na czole, w okolicach brwi i powiek. Chorobie towarzyszy rozległy stan zapalny skóry, nierzadko z wysiękiem.

Maści i naświetlania

Łuszczycę leczy się głównie specjalnymi maściami. Najpierw takimi, które mają za zadanie usunięcie łuski (nie można tego zrobić mechanicznie!). Na oczyszczoną już skórę nakłada się inne maści - cygnolinę, dziegieć oraz pochodne witaminy D. Niekiedy stosuje się maści sterydowe i leki immunosupresyjne, które działają na układ odpornościowy (np. cyklosporynę) lub pochodne witaminy A (tzw. retinoidy). Skuteczne jest także naświetlanie skóry. Jeśli to nie daje rezultatów, podaje się także leki doustne.

Przy łuszczycy bardzo ważna jest odpowiednia dieta, bo niektóre pokarmy nasilają przykre dolegliwości.

Gdy swędzi i piecze

Bardzo przykre są także dolegliwości pojawiające się przy skórze atopowej. Najczęściej atopia, czyli alergia, pojawia się u noworodków lub między 6 a 7 rokiem życia. Prawdopodobnie wywołuje ją gen, który dziedziczymy.

Choroba najpierw objawia się bardzo dokuczliwym swędzeniem, potem skóra robi się bardzo sucha, a następnie pojawiają się czerwone plamy przypominające liszaje. Po każdym drapaniu pozostają wyraźne ślady. W końcu skóra staje się niemal przezroczysta, widać przez nią żyły.

Przy łagodnej postaci choroby stosuje się specjalne maści-kremy. Do niedawna jedynym lekarstwem były kremy sterydowe. To właśnie one sprawiały, że skóra robiła się coraz cieńsza, pergaminowa. Obecnie z powodzeniem stosuje się kremy przeciwzapalne, które działają jak sterydy, ale nie niszczą skóry. Długotrwałą poprawę przynoszą też leki immunosupresyjne. Można podawać tabletki przeciwuczuleniowe. Ale im są skuteczniejsze, tym większą wywołują senność. Najcięższe przypadki leczy się sterydami, np. cyklosporynami A. Niestety, po tych preparatach ustają dokuczliwe objawy, ale choroba może powrócić w znacznie silniejszej postaci.