Pochodzi ze środkowej i wschodniej Azji, w Polsce po raz pierwszy zaobserwowano ją w 2006 roku. Na pierwszy rzut oka przypomina polską "siedmiokropkę", lecz zazwyczaj ma jaśniejsze ubarwienie i większą liczbę kropek na pokrywach. Przeciętnie żyje od 30 do 90 dni. Jesienią podejmuje długodystansowe loty w poszukiwaniu miejsc do przezimowania. Jej ukąszenie może powodować alergię u ludzi.

Gatunek pluskwiaka z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny Oxycarenidae. Pierwotnie zamieszkiwał zachodnią część strefy śródziemnomorskiej. Najczęściej żeruje na roślinach z rodziny ślazowatych. Owad ten zwykle wydaje na świat dwa pokolenia w ciągu roku. Jedna samica składa od 22 do 589 jaj. Skupieniec stara się przezimować wśród innych przedstawicieli swojego gatunku na pniach drzew, lecz pojedyncze, "zagubione" sztuki mogą szukać schronienia w innych miejscach. Te insekty są wrażliwe na niskie temperatury.

Owad zaliczany do rodziny grzebaczowatych z rzędu błonkówek. Najliczniej występuje w północnej Afryce, Europie i Azji po Zachodnią Syberię, Chiny i Mongolia. Północna granica jego zasięgu przebiega w środkowej części Europy. Nie stanowi zagrożenia dla ludzi, choć przez swoje żółto-czarne ubarwienie bywa mylony z osą.

Pochodzi z Azji. W XXI wieku znalazła się w Europie, gdzie się szybko i licznie rozprzestrzeniła. Larwy ćmy są szkodnikiem różnych gatunków bukszpanów. W Małopolsce pierwszy raz zaobserwowano ją w 2015 roku. Motyle mogą pokonywać dystans nawet 10 kilometrów, często kierują się w stronę światła, co prowadzi je do ludzkich zabudowań. Nie są jednak groźne dla człowieka. Żerują na roślinach powodując ich usychanie.

Jego pochodzenie nie jest znane, ale w Europie pierwszy raz zaobserwowano go w 1983 roku w Macedonii i ekspanduje z południa na północ. Najlepiej czuje się w wilgotnych siedliskach, takich jak parki miejskie oraz w gorętszych częściach Starego Kontynentu. Główną przyczyną jego rozprzestrzeniania się w Europie jest przenoszenie motyli oraz liści z larwami przez transport samochodowy. Stwierdzono, że jako pierwsze zasiedla kasztanowce rosnące przy arteriach ruchu. Z tych drzew przenoszony jest dalej przez ludzi, zwierzęta, wiatr i samochody na inne drzewa. Kontakt z nim nie jest groźny dla ludzi.