Mieszkańców Warszawy obudził koszmarny widok. Grudniowy mroźny poranek wyglądał jak zły sen. Władze w kraju przejeła wojskowa junta, a marzenia o wolności zostały brutalnie zdeptane.

Stan wojenny przerwał tzw. "karnawał Solidarności", czyli okres, w którym oddolny ruch społeczny przybrał na sile. Władze PRL przestraszyły się możliwości utraty władzy po fali strajków w 1980 r. Rok później postanowiły rozwiązać "problem" siłowo.

W krótkim czasie internowanych zostało ponad 10 tys. działaczy "Solidarności". 

MON powołało dziesiątki tysięcy rezerwistów, a MSW wydało rozporządzenie o nakazie zdeponowania broni i amunicji. Do instytucji cywilnych wprowadzono komisarzy przejmując nad nimi pełną kontrolę.

Władze wprowadziły godzinę milicyjną w początkowym okresie od 19:00, następnie od 22:00 do 6:00. Nie można było zmieniać miejsca zamieszkania bez zgody władz.

13 grudnia o godzinie 0:00 oddziały ZOMO rozpoczęły ogólnokrajową akcję aresztowań działaczy opozycyjnych. W dniu wprowadzenia stanu wojennego w działaniach na terytorium kraju wzięło udział ok. 70 tys. żołnierzy Wojska Polskiego, 30 tys. funkcjonariuszy MSW oraz bezpośrednio na ulicach miast 1750 czołgów i 1400 pojazdów opancerzonych, 500 wozów bojowych piechoty, 9000 samochodów[15] oraz kilka eskadr helikopterów i samoloty transportowe. 1/4 wszystkich sił skoncentrowano w Warszawie i okolicach.

Oficjalnym powodem wprowadzenia stanu nadzwyczajnego była ciężka sytuacja ekonomiczna w kraju. W sklepach brakowało podstawowych produktów. Tak naprawdę chodziło jednak o utrzymanie władzy za wszelką cenę.