Tradycja palenia zniczy na grobach sięga czasów przedchrześcijańskich. Dawniej wierzono, że dusza potrzebuje ognia, by się ogrzać. 

Przełom października i listopada był dawniej uważany za czas, gdy dusze zmarłych powracają na ziemię, by spotkać się z bliskimi. 

W ciągu tych ważnych dni nie wolno było wykonywać określonych czynności, np. hałasować, kopać w ziemi lub... wylewać wody przez okno.

Wierzono, że dusze, które wracają do swoich dawnych domów mogą się spłoszyć.

Dla zmarłych przygotowywano specjalną wieczerzę, po której zostawiano część pokarmów. Nasi przodkowie byli przekonani, że w ten sposób pomagają bliskim, którzy odeszli. 

Tradycja stawiania nagrobków jest stara jak świat. Pomniki na cześć zmarłych znane są ludzkości od tysiącleci.

Ważnym osobistościom stawiano zawsze po śmierci okazałe mauzolea. Przykładów takiej sztuki grobowej są właśnie katakumby na Starych Powązkach.

Zabytkowa nekropolia znajdująca się przy ul. Powązkowskiej 1 w Warszawie powstała w 1792 roku.

W 1792 ukończono tam budowę kościoła św. Karola Boromeusza, ufundowanego przez warszawski kler.

Cmentarz stopniowo się rozrastał, dlatego już w 1812 roku poszerzono jego obszar.

Cmentarz stał się miejscem spoczynku wybitnych warszawiaków.

Niestety, przepiękne grobowce bardzo ucierpiały w trakcie II wojny światowej.

Pierwszych zniszczeń dokonali Niemcy w 1939 roku, gdy Warszawa była wielokrotnie bombardowana.

Kolejny raz cmentarz ucierpiał podczas radzieckiego nalotu w 1942 roku. Wtedy zniszczeniu uległy groby od strony ul. Okopowej.

W czasie okupacji w katakumbach znajdowały się podziemne składy broni i amunicji zgromadzonej przez polski ruch oporu.

Największe zniszczenia miały miejsce w 1944 roku, podczas Powstania Warszawskiego. W wyniku zaciętych walk nieodwracalnie zniszczono dużo cennych grobowców.

Odbudowa katakumb trwała po wojnie aż do lat 70. Niestety, nie wszystkie udało się odbudować. Dzięki staraniom Jerzego Waldorffa od 1975 roku środki na konserwację zabytków zbierają znane osobistości ze świata kultury.