"Jest taki samotny dom". Właścicielka nie dała się miejskim molochom. Mieszka pośród wieżowców w samym centrum Warszawy

Warszawa, Mokotów. Samotny domek pomiędzy miejskimi molochami

"Jest taki samotny dom" − śpiewał na przełomie lat 60. i 70. Krzysztof Cugowski w Budce Suflera. Taki to właśnie budynek, samotny, otoczony dżunglą ze szkła, stali i betonu, stoi na warszawskim Mokotowie przy ul. Zdziechowskiego.

Ta niewielka nieruchomość przetrwała wszystko: rozbudowę miasta, presję deweloperów i nieustanny napór urbanistycznych molochów. Ogromne biurowce i apartamentowce zdają się nieustannie rzucać cień na małą posesję, próbując ją przytłoczyć swoim ogromem. Jednak domek nadal stoi, jakby nieświadomy zmian zachodzących wokół niego. W ogrodzie, mimo braku światła, rosną kwiaty, drzewa i krzewy, tworząc oazę zieleni w morzu miejskiego zgiełku.

Mieszkańcy okolicznych budynków często przystają obok i spoglądają na mały domek, który wyróżnia się na tle wieżowców. Niektórzy traktują go jak atrakcję turystyczną, robią zdjęcia i zastanawiają się, co kieruje właścicielem, że nie chce opuścić tego miejsca. 

− Mieszkam w apartamentowcu od blisko 3.5 roku. Zarówno mnie, jak i moich sąsiadów zadziwia istnienie tego budynku. W lecie można dostrzec tam starszą panią, która podlewa ogródek i korzysta z uroków swojego podwórka. W okresie jesienno-zimowym jednak rzadko kto tam bywa, a w samym domku panują ciemności, tak, jakby pani wyjeżdżała. Nie mniej jednak zdążyłem się już przyzwyczaić do tego krajobrazu. Tak mały dom pośród apartamentowców i biurowców daje poczucie większej przestrzeni w tej okolicy − mówi nam jeden z mieszkańców apartamentowca w sąsiedztwie samotnego domku.

Nie jest jednak tak, że życie w tej małej enklawie przeszłości jest usłane różami. Rano, kiedy słońce ledwo wschodzi, cień rzucany przez wieżowce sprawia, że ogród pozostaje chłodniejszy znacznie dłużej niż wiele lat temu. Hałas generowany przez mieszkańców apartamentowców i przejeżdżające samochody ul. Wołoską i Domaniewską stają się uciążliwe, zwłaszcza w godzinach szczytu.

Historia tego domku to nie tylko opowieść o człowieku, który postawił się miejskiej presji, ale także refleksja nad tym, co możemy stracić, podążając za nowoczesnością. Czy miasto powinno rozwijać się za wszelką cenę? Czy miejsca takie jak to powinny zniknąć, ustępując kolejnym wieżowcom?

Samotny domek przy ul. Zdziechowskiego przypomina, że rozwój miast to nie tylko kwestia architektury, ale także zachowania równowagi między przeszłością a przyszłością.