Pogrzeb 25-letniej Lizy. Morze łez podczas uroczystości. "Wyruszając w dalszą podróż, pozostań silna"

Rozpoczynamy relację z pogrzebu 25-letniej Lizy. Pożegnają ją bliscy oraz wszyscy poruszeni tragiczną śmiercią. Chociaż Lizaveta była Białorusinką, spocznie na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie. Od godziny 13:00 w sali C będzie możliwość osobistego pożegnania z Lizą i wpisania się do księgi kondolencyjnej. Główną część uroczystości rozpocznie kondukt pogrzebowy o godzinie 14:00.

Na miejscu są już pierwsze osoby. Trzymają w rękach pojedyncze, białe kwiaty - zgodnie z życzeniem rodziny. Na cmentarzu panuje spokój. Miejsce pochówku jest przyszykowane.

Przyjechała karawana. Na Cmentarzu Północnym w Warszawie dopisuje piękna, ciepła pogoda, sprzyjająca zadumie nad ulotnością życia. W ten smutny dzień nawet słońce żegna Lizę. 

Pogrzeb Lizy wywołuje gigantyczne emocje i zainteresowanie. W okolicy pojawiły się patrole policyjne. Śmierć Lizy poruszyła całą Polskę. Aby uczcić jej pamięć w środę 7 marca przez Warszawę przeszedł marsz solidarności z ofiarą brutalnego zgwałcenia.

"Miała na imię Liza, 25 lat, brązowe oczy i talent do projektowania czapek. Przyjechała do Polski jako uchodźczyni z Białorusi. Nie dowiemy się już, o czym marzyła i co planowała - w nocy, w centrum Warszawy, w ekskluzywnej dzielnicy, została brutalnie zgwałcona i zamordowana. Nikt nie zareagował, nikt nie zadzwonił na 112" pisali organizatorzy.

Niewielka sala jest otwarta w oczekiwaniu na przybycie zmarłej i żałobników. Wystawiono około czterdziestu miejsc siedzących. Do godz. 13:50 ciało Lizy będzie znajdowało się w kaplicy, później uformowany zostanie kondukt do grobu. Tam będzie część oficjalna. W poruszających słowach Lizę pożegnają duchowny katolicki, prawosławny i protestancki.

Trwa oczekiwanie na wprowadzenie ciała Lizy. W kaplicy gra kojąca, spokojna muzyka. Można odnieść wrażenie, że czas się zatrzymał. 

Przyjechał biały samochód z ciałem zmarłej - pod kolor kwiatów, które zostaną złożone na jej grobie. To symbol przedwczesnej, tragicznej śmierci i wyraz bezmiaru żalu, który dziś towarzyszy nam wszystkim.

Z samochodu wyniesiono białą trumnę, którą poniosło sześć kobiet ubranych w białe garnitury. Z chwilą wniesienia ciała Lizy do kaplicy po twarzach zgromadzonych żałobników popłynęły łzy.

Na pożegnanie Lizy do tej pory przybyło około stu osób. Każda z nich w rękach trzyma białe kwiaty. W kaplicy jest ciasno, wiele osób stoi przed wejściem. Panuje smutna atmosfera, większość osób płacze.

Przypominamy. 25-letnia Liza przyjechała do Warszawy z Białorusi. Chciała tu zacząć nowe, bezpieczne życie. Wszystkie jej plany i marzenia na przyszłość zostały brutalnie przerwane 25 lutego. Wracając nad ranem z imprezy została zaatakowana przez zamaskowanego zwyrodnialca. Przyłożył jej do szyi nóż, wciągnął do bramy i brutalnie zgwałcił. Wokół byli ludzie, jednak żaden ze świadków nie zareagował. Po bestialskiej napaści agresor uciekł, a nieprzytomną i rozebraną do naga Lizę znalazł dozorca. Dziewczyna po kilku dniach zmarła w szpitalu. Podejrzanym jest 23-letni Dorian S. Czytaj więcej.

Na miejsce przybywa coraz więcej osób chcących towarzyszyć Lizie w jej ostatniej drodze. Przybył kapłan prawosławny. Za chwilę nastąpi wyniesienie trumny. 

Trumna została przeniesiona do samochodu. Formuje się kondukt pogrzebowy.

Orszak pogrzebowy wyruszył.

Podczas ostatniej drogi Lizavety za autem ciągnie się tłum żałobników - ten widok chwyta za serce. Panuje absolutna cisza, słowa nie są w stanie wyrazić smutku i żalu po jej śmierci. Po twarzach zebranych płyną łzy.

Kondukt za chwilę dotrze na miejsce spoczynku Lizy, gdzie odbędzie się główna część ceremonii. I tu nie zabrakło białych kwiatów - rozsypane są wokół grobu, na butelkowozielonej płachcie.

Trumna została wniesiona pod namiot. Zaczyna się ceremonia.

"Szanowna rodzino, drodzy goście. Jesteśmy tu dlatego, że to co się stało złamało nam serca. Większość z nas, którzy się tutaj zebraliśmy, nie znała Lizy osobiście, ale rozpoznajemy w niej nasze siostry, córki, przyjaciółki. Widzimy w niej siebie." zaczęła przemowę prowadząca ceremonię.

"W obliczu tak wielkiej tragedii nasze serca wypełnia rozpacz. konfrontujemy się z tym, co od nas niezależne. To mogła być każda z nas."

"Przez ostatnie dni mówiliśmy o niej tylko w kontekście tego tragicznego zdarzenia. Teraz poświęćmy czas na to, co osobiste, co prywatne. Jesteśmy jej to winni." 

Poruszono historię miłości Lizy i jej partnera, Daniela. Lizaveta przybyła do Polski tuż przed pandemią. 

"Był COVID, więc wszystkie miejsca publiczne, w tym siłownie, były zamknięte. Daniel ćwiczył w swoim pokoju, który wynajmował na parterze wielorodzinnego domu, kiedy pod jego oknem zjawiła się dziewczyna - sąsiadka mieszkająca kilka pięter wyżej i zapaliła papierosa. To nie było w smak Danielowi, gdy jednak wyjrzał przez okno, nieoczekiwanie zobaczył profil przepięknej dziewczyny, o niemal idealnym nosie, który skradł jego serce." mówiła mistrzyni ceremonii.

"Tak zaczęła się wspólna podróż Lizy i Daniela. Najpierw przez Warszawę i kolejne wynajmowane mieszkania, przez pierwsze podróże po Europie i przez życia. Dla Lizy Daniel był jej miłością aż do śmierci."

"Liza widziała w Danielu towarzysza podróży: tego po świecie i tego w głąb siebie. Daniel dawał jej oparcie w codzienności, sprawiał, że Liza mogła w końcu bezpiecznie wzrastać i rozkwitać. Wspierali się w różnych trudach i perturbacjach życia wiedząc, że mogą na siebie liczyć. Bywało różnie - czasem przeszłość Lizy wdawała się we znaki, jednak oboje walczyli wtedy nie ze sobą, a bardziej o siebie." kontynuowała prowadząca.

"Małe prezenty - choć w swoim życiu nie uświadczyła ich wiele, wiedziała, jak obdarowywać i rozpieszczać innych."

"Takie dzieciństwa, jakie było jej udziałem, określa się mianem trudnego. Ukrywa się za nim jeden wielki brak. Brak czułości, troski, poczucia bezpieczeństwa. Liza i jej brat dorastali w domu pełnym konfliktów, pozbawionym jakiejkolwiek stabilności, jakiejkolwiek zdrowej rutyny. Dorośli nie stanęli na wysokości zadania. W tych najgorszych momentach Liza i Artur szukali oparcia w sobie. Siadali przy stole i pili herbatę. Robili tak za każdym razem, gdy było naprawdę źle. Artur mówi, że wypili tej herbaty hektolitry. Siedzieli razem z gorącymi kubkami w drobnych rączkach i rozmawiali o tym, jak będzie wyglądało ich życie. Projektowali je w najmniejszym detalu Dorosłość miała być czasem, gdy nie będzie trzeba jeść małych kawałków, gdy będzie można zjeść całość, bo jedzenia będzie mnóstwo i będą to same pyszne rzeczy, a zatem - pełna lodówka. To będą mieli w swoich domach, zawsze."

Pomimo tych tragicznych przeżyć jej serce pozostało nieskalane. Gdy spotkała Daniela wiedziała, że nareszcie znalazła w kimś oparcie. Planowali wspólne życie i stworzenie domu, w którym już nigdy niczego im nie zabraknie.

"Rozmawiali o tym, że będzie tam też pełno miłości i spokoju, że będą kochani i będą kochać. Parapety pełne będą roślin, a pokoje jasne i przytulne, ciepłe, czyste. Ich domy będą wygodne, po prostu wspaniałe. Dokładnie takie, o jakich marzą. I słowo ciałem się stało. Liza stworzyła taki dom z Danielem."

Trudne przeżycia Lizy napędziły jej motywację do zbudowania nowej, lepszej codzienności. Doceniała każdą chwilę i żyła pełnią życia, czego uczyła zasadniczego Daniela. Wniosła do jego życia spontaniczność i radość. Nie potrafiła usiedzieć na miejscu i zawsze szukała nowych zajęć. Była szalenie utalentowana.

Ostatnie miesiące życia Lizy były jak miesiąc miodowy. Spędzała je na dobrej zabawie z przyjaciółmi oraz Danielem i jego mamą, poznawaniu Warszawy, wypadach do kina, dalszym rozwoju, planowaniu przyszłości. Niełatwo było jej zdobywać nowe znajomości, chociaż bardzo ludzi lubiła. Gdyby mogła spojrzeć teraz na nas z góry byłaby zaskoczona, mówiła mistrzyni ceremonii.

Jak teraz wyglądałoby jej życie? Zamieszkałaby w Paryżu, gdzie przeprowadziłaby się z partnerem i młodszą siostrą z Białorusi. Chciała mieć samochód, a dobrze prosperujący biznes pozwalałby jej utrzymać siebie oraz bliskich i podróżować po całym świecie.

"Liza przychodzi do nas w snach. Pierwszy raz pojawiła się tuż po śmierci. Przyszła do brata, do mamy Daniela, do swoich klientek. Opiekuńcza i sumienna, nie tylko do końca, ale na zawsze."

"To, co mówiła do nas w snach, okazało się spójne z przypuszczeniami ekspertów, którzy oglądali jej poranione ciało."

"Liza mówiła Arturowi, że nie zdążyła cierpieć, bo odpłynęła natychmiast. Chwilę po ataku znalazła się w zupełnie innym miejscu, była spokojna. Opuściła ciało, nie było jej tam."

Rozpoczęła się wspólna modlitwa.

Cechowała ją ciekawość świata i głód nowych miejsc oraz ludzi. Lubiła podróżować, czym spełniała swoje marzenia. Odwiedziła Gdańsk, Paryż (gdzie zabrała Daniela), Santorini, Maltę.

W lutym obchodziła urodziny - wyleciała do Alicante. Mówiła, że to były idealne urodziny i mogłaby w ten sposób spędzić życie.

"Lizo, wyruszając w dalszą podróż, pozostań silna. Pamiętaj, że Twoje życie było niezwykłe. Ci, którzy zostali, będą Cię opłakiwać. Kochają Cię, tak jak Ty kochałaś ich. Nikt im Ciebie nie zastąpi. Wejdź w ciemność bez lęku." mówiono zarówno w języku polskim, jak i białoruskim.

Następuje złożenie trumny do grobu.

Zebrani podchodzą do kobiet w białych garniturach i biorąc od nich białe róże, rzucają je na trumnę, w której spoczywa Liza.

"Jak możemy uwierzyć znów nadziei, miłości, ludzkiej dobroci? Liza, przeszłaś ciężką drogę. Niech aniołowie niosą cię delikatnie, a gwiazdy kołyszą cię w swoich troskliwych ramionach. A ziemi, która była świadkiem Twojej śmierci, niech stanie się sprawiedliwość.

Lizo, Ty jesteś już wolna. Z miłością i szacunkiem pozwolimy Ci odejść. Złożymy Twoje ciało do ziemi, aby wróciło do pierwiastków świata.

"Dziękujemy, że byliście dziś z nami. To wyraz troski i szacunku, za który chciałabym serdecznie podziękować. Ceremonia dobiegła końca."

Grób Lizy zdecydowanie wyróżnia się na cmentarzu. Na pierwszy rzut oka widać, że jej śmierć poruszyła tłumy.

Spoczęły na nim przepiękne, białe wieńce z bladoróżowymi akcentami. Ten widok chwyta za serce. Lizo, spoczywaj w pokoju.

Kończymy relację z ceremonii pogrzebowej Lizy. Dziękujemy, że byliście z nami. Do sprawy będziemy wracać.