Powojenne władze miały ambitne plany budowy metra głębokiego, które połączone byłoby z linią kolejową. Oprócz funkcji komunikacyjnej, metro głębokie miało pełnić rolę schronu. Już na początku lat 50. podjęto uchwałę w tej sprawie. Niedługo potem opracowano pierwsze projekty sieci metra. Głębokość stacji i tuneli miała sięgać 20-50 metrów pod ziemią. Koszt stworzenia tego typu metra był kilka razy większy od budowy metra płytkiego.
Budowa miała być podzielona na kilka etapów. Najbardziej potrzebna, linia Żoliborz-Mokotów, miała powstać jako pierwsza. Kolejne pomysły zakładały linie: Praga-Ochota, Wola-Śródmieście czy Żerań-Dw. Wileński. Opublikowany w 1952 roku projekt mówił o powstaniu ponad dziesięciu stacji. Metro miało dojeżdżać m.in. do Placu Unii Lubelskiej, Dworca Gdańskiego, Placu Teatralnego, ul. Targowej czy Placu Konstytucji.
Najbardziej zaawansowane prace rozpoczęto na warszawskiej Pradze. To właśnie tam, w okolicach Dworca Wileńskiego, podjęto budowę pierwszego odcinka tunelu.
Niestety, wysokie koszta budowy oraz niesprzyjające warunki techniczne i polityczne doprowadziły do ostatecznego zaniechania prac w 1957 roku.
Krótki film przedstawia zalany tunel właśnie głębokiego metra, który znajduje się w okolicach centrum handlowego "Galeria Wileńska". Po przerwaniu prac i porzuceniu budowy, miejsce zalano wodami gruntowymi. Film autorstwa Sławomira Paćko przedstawia moment nurkowania w opuszczonym i zapomnianym tunelu. Eksploracja miejsca została wykonana przez profesjonalnych nurków.