Alina Janowska: Zerwała zaręczyny ze słynnym amantem... Aktor okazał się bezduszny. Robił straszne rzeczy!

Śmiało można rzec, że historia życia Aliny Janowskiej to gotowy scenariusz na film. Słynna aktorka nie miała łatwego dzieciństwa ani wczesnej młodości. Na szczęście udało jej się przetrwać trudne czasy wojny. Później kariera leżała już u stóp utalentowanej aktorki, wokalistki i tancerki. Wcześniej działała w konspiracji, ratowała i ukrywała Żydów, trafiła do więzienia dla kobiet na Syberii, w powstaniu warszawskim udzielała się jako łączniczka dowództwa batalionu "Kiliński", pseudonim "Alina". Po wojnie dostała angaż w Teatrze Domu Żołnierza w Łodzi, gdzie pracowała jako tancerka, a następnie w łódzkim Teatrze Syrena. W 1947 roku przeniosła się do Warszawy. W stolicy występowała kolejno na scenach teatrów: Nowego, Dramatycznego i Syrena. Z ostatniego zwolniono ją, bo „była za dobra”. - Kiedy wyrzucono mnie z Teatru Syrena, dyrektor pożegnał mnie słowami: "Jest pani tak utalentowana, że swoimi zdolnościami może pani wesprzeć inny teatr". Wtedy szłam ulicą, spotkał mnie Zenon Wiktorczyk i pyta, czy czegoś nie zagrałabym u niego, bo właśnie otwiera teatr. Prosił tylko, żebym nie śpiewała - wspominała Janowska w książce „Zapatrzeni” Michała Górala. Kariera aktorki nabrała zawrotnego tempa w latach 60. Po sukcesie serialu „Wojna Domowa” Jerzego Gruzy (†87 l.) oraz filmu „Samson” w reż. Andrzeja Wajdy (†90 l.). Perypetie uczuciowe pięknej aktorki były równie fascynujące jak jej role. Zanim jednak odnalazła spokój i życiową stabilizację u boku drugiego męża Wojciecha Zabłockiego (†90 l.), przeżyła kilka miłosnych rozczarowań. Pierwszą poważną miłością artystki jeszcze z czasów wojny był Włodzimierz Galin (†68 l.). - Była to wielka płomienna miłość - przyznała aktorka w książce „Jam jest Alina, czyli Janowska Story”. Rozdzieliło ich powstanie, a kiedy ponownie po latach się spotkali, Galin okazał się zaborczy. Próbował namówić ją, by zrezygnowała z aktorstwa, stał się niemal jej cieniem. Gwiazda czuła się osaczona. Znalazła jednak siłę, by uwolnić się od tej obsesyjnej miłości. Pocieszenie znalazła w ramionach Tadeusza Plucińskiego. Przez kilka tygodni aktor przychodził do teatru muzycznego Syrena w Łodzi, w którym występowała Alina, przynosił jej kanapki i zapraszał na kolacje do jadłodajni, którą prowadziła jego mama. Pewnego dnia zaproponował, żeby się do niego wprowadziła, i przy okazji się oświadczył. Zamieszkali razem, ale do ślubu nigdy nie doszło. Co ciekawe to aktorka rzuciła słynnego amanta, który uchodził za kobieciarza i bawidamka. Janowskiej nie spodobało się jak tuż po wojnie Tadeusz Pluciński ukradł własnej babci sztuczną szczękę, wyrwał tkwiące w niej złote zęby i sprzedał je, żeby mieć pieniądze na uciechy. - Ta sprawa ze szczęką babci była gwoździem do trumny naszej miłości - twierdziła artystka. Drugi powód wyjawiła w książce. - Tadzio miał szczeniaka; zawsze zapominał go nakarmić, więc pies zdechł. Wtedy na zawsze straciłam do niego serce - podsumowała. 24 marca 1954 r. Alina Janowska wyszła za Andrzeja Boreckiego, grafika. Mąż był jednak leniwy i to na niej spoczywało utrzymanie domu. Małżeństwo po siedmiu latach zakończyło się rozwodem. Z tego związku aktorka ma córkę Agatę. W grudniu 1963 r. wyszła za mąż po raz drugi. Jej wybrankiem został Wojciech Zabłocki, młodszy o siedem lat szermierz i architekt. Byli małżeństwem aż do 13 listopada 2017 r., czyli do śmierci artystki, która przez ostatnie lata swojego życia zmagała się ze zdiagnozowaną chorobą Alzheimera. Para doczekała się dwójki dzieci - poety i reżysera Michała Zabłockiego (59 l.) oraz Katarzyny (54 l. ). Grób Aliny Janowskiej i Wojciecha Zabłockiego w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.