Niesamowita historia Izabeli Trojanowskiej i Karola Wojtyły. "Znak od niebios"

Festiwal odbył się w w kościele Świętego Ducha w Chorzowie. Izabela Trojanowska pojechała tam z Olsztyna z tatą, który nie chciał by córka została piosenkarka. – To było kluczowe dla mojego życia spotkanie. Mój tata nie zgadzał się, abym śpiewała i grała. Uważał, że to niepoważne zajęcia. Podczas tego spotkania mój tata otrzymał od Karola Wojtyły komplement – podziękowanie za katolickie wychowanie córki. Zauważyłam wtedy błysk w jego oku. Od tamtej chwili pozwolił mi śpiewać. To było bardzo ważne, znak od niebios – powiedziała aktorka "Klanu" w rozmowie z portalem tvp.info.

Trojanowska uważa, że wygrana w Chorzowie to jej najważniejsza nagroda. - Dostałam dwie nagrody. Za interpretację i dla najmłodszej uczestniczki. Obie wręczał mi kardynał Karol Wojtyła. Mam od niego dyplom z podpisem i jest to oczywiście największe moje trofeum - wyznaje piosenkarka w "Dobrym Tygodniu".

Nagroda imienia Maksymiliana Kolbego, była dla niej jak znak z nieba. Wszyscy ważni dla niej mężczyźni nosili właśnie imię Maksymilian. - Dziadek, tata i brat, dlatego nie mógł to być zbieg okoliczności. Uznałam, że te nagrody to "glejt" od Pana Boga. Od tej chwili wiedziałam, co mam robić w życiu - dodała.

Od tej pory Izabelę Trojanowska spotkało wiele sukcesów. W 1972 roku za piosenkę „Modry len” zdobyła nagrodę Związku Kompozytorów w Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze. W tym samym roku została także laureatką nagrody za debiut na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu z piosenką „O czym marzą zakochani”.