Kazimiera Utrata-Lusztig: Klan to moje drugie życie

Nigdy nie zapomnę pierwszego dnia na planie "Klanu". Nie zapomnę wielkiej tremy. Bo kiedy weszłam do serialu, pozostali aktorzy grali tam już od niemalże dwóch lat!

A moja rola była szczególna. Ja, taka bieda, zaproszona na polską Wigilię - bez makijażu, z dowalonym tłuszczem na włosy. Bez jednego słowa miałam pokazać ból osoby, która wreszcie wróciła do kraju ze zsyłki na Daleki Wschód. Kiedy skończyło się ujęcie, zapanowała cisza, a potem długo były brawa. A potem... dzień w dzień dzwonili moi koledzy, którzy przeszli gehennę Wschodu i gratulowali mi. I tak zaczęła się moja przygoda z "Klanem". Miałam grać trzy miesiące, a jestem panią Stasią już 11. rok.

Patrz też: Kazimiera Utrata-Lusztig: Pracę dostałam dzięki wódeczce

Już dawno zrezygnowałam z estrady, wiele lat temu, gdy w Szwecji w wypadku samochodowym zginął mój mąż. Moja córka Kasia miała wtedy 13 lat i nie chciałam, by była bez mamy. Przyznam, że było nam ciężko, finansowo i nie tylko. Podzieliłam los wielu Polaków i jak oni jeździłam pracować do Szwecji i Stanów.

Tam w Szwecji zginął mój mąż i tam córka znalazła rodzinę... Mamy tam ciocię. Któregoś lata córka pojechała do niej na wakacje. Pewnego dnia Kasia zadzwoniła: "Mamo, przywieź mi akt urodzenia i chrztu, bo wychodzę za mąż". A potem był piękny ślub, tam w Szwecji. Zięć poprosił mnie, bym zaśpiewała w kościele pieśń "Czarna Madonno". Zaśpiewałam, choć ściskało mi gardło, a głos drżał. Do dziś, ilekroć słyszę tę pieśń, płaczę jak bóbr. Tyle lat doświadczenia i nie mogę nad tym zapanować. W takich momentach krzyczę na siebie: "Jaką ty jesteś aktorką?" - ale i tak nie mogę się powstrzymać.

Choć zrezygnowałam z estrady, to nadal pracuję w teatrze, w filmie. Niedawno obchodziłam 55-lecie pracy artystycznej, dostałam nawet medal od ministra kultury.