Legendy PRL i lat 90-tych - galeria 1

Smaki PRL

Wkrótce jednak zmieniła się władza i zmienił się wygląd sklepów. Towaru na półkach nie brakowało – wręcz przeciwnie, uginały się od dobrobytu. Brakowało za to… pieniędzy na towar. - Przychodzili klienci i od razu mówili „pani Krysiu, na zeszyt dzisiaj, po wypłacie oddam”. Sprzedawałam, bo co, jego dzieciom czekolady odmówię czy żonie kawałka mięsa na obiad? - retorycznie pyta Krystyna, która w latach 90-tych prowadziła osiedlowy sklep na warszawskim Grochowie. - Obcym tak nie sprzedałam, ale tu się wszyscy znaliśmy. Dostali pieniądze z pracy, renty czy emerytury, to oddawali, a chwilę później znowu do zeszytu.

Sprzedaż „na kreskę” lub „na zeszyt” kwitła w całej Polsce. O ile pani Krystyna miała zasadę, że na alkohol nikomu nie da „kredytu”, to w mniejszych miejscowościach właśnie na ten produkt było największe zapotrzebowanie. - Miałem kilka lat, jak spędzałem wakacje na wsi – opowiada Tadeusz. - Przychodziłem do sklepu i jak mamy czy taty akurat nie było, to brałem lody bambino na zeszyt czy pepsi-colę. Przede mną jednak zawsze był sznur tych samych twarzy, które brały setkę wódki albo litr taniego wina też na zeszyt. Oni tak dzień w dzień. Jak przyszedł listonosz, to biegli oddać wszystko… i znowu.

- Jak były jakieś zgłoszenia na Pradze, że mąż bije, że dzieckiem źle się opiekują, to trzeba było zrobić wywiad środowiskowy. Tyle, że sąsiedzi to nic nie powiedzą – wspomina Krzysztof, który służył najpierw milicji, a po przemianach ustrojowych w policji. - Skarbnicą wiedzy były więc sklepy i te zeszyty. Po tym co bierze „na kreskę”, ile alkoholu czy papierosów już mieliśmy jakiś obraz delikwenta.