Poznański czerwiec'56

Poznański Czerwiec 1956 - demonstracje uliczne i pierwszy w PRL strajk generalny przerodziły się w spontaniczny protest wobec władzy. 

Do haseł o treści społecznej i ekonomicznej „Chcemy chleba”, dołączyły te otwarcie już antykomunistyczne i antyrządowe: „Precz z komunistami”.

Pierwsza w PRL i największa demonstracja na placu Stalina w Poznaniu zgromadziła ponad 100 tys. ludzi

Przeciwko robotnikom skierowano 359 czołgów. Z czego Demonstranci opanowali 2 czołgi, z których próbowali ostrzeliwać gmach Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego. Na zdjęciu po prawej: ostrzelany portret Bieruta w budynku Urzędu Bezpieczeństwa

Nie było w PRL zacieklejszego wystąpienia przeciw władzy, ani jej brutalniejszej reakcji.

Ostrzelany portret Bieruta w budynku Urzędu Bezpieczeństwa

Przodem pochodu szło około setki malarzy i lakierników w zabrudzonych kombinezonach. Za nimi sunął kilkunastotysięczny tłum robotników z Cegielskiego. Ludzie na widok pochodu zdejmowali czapki, stanęły autobusy i tramwaje. 

Do demonstracji dołączali przechodnie. Do haseł: „Żądamy podwyżki płac”, „Chcemy żyć jak ludzie”, „Chcemy chleba”, „Precz z normami”, „Jesteśmy głodni”, pojawiły się okrzyki „Precz z Ruskami!”.

"Każdy prowokator czy szaleniec, który odważy się podnieść rękę przeciw władzy ludowej, niech będzie pewny, że mu tę rękę władza ludowa odrąbie!" powiedział 29 czerwca premier Józef Cyrankiewicz. Na zdjęciu oficjalny ogrzeb ofiar Czerwca'56. W środku od lewej premier Józef Cyrankiewicz oraz członek Biura Politycznego KC PZPR Edward Gierek. 

Po krwawym stłumieniu przez komunistów poznańskiego Czerwca uczestnikom demonstracji wytoczono procesy polityczne.