W lasach nad rzekami i jeziorami wyrastały obozowiska tycich domków, z których korzystały obozy harcerskie i studenckie. Proste prycze i sienniki. Trzeba było zaopatrzyć się w śpiwór kupiony w Centralnej Składnicy Harcerskiej. Ten rodzaj noclegu był tani, bo bez wygód. Ale jeśli pogoda dopisała, a wiek wczasowiczów nie przekraczał 25 lat, to było naprawdę udane wakacje.

Przyczepę N126 produkowano w Niewiadowie. Mikroskopijna przestrzeń wyposażona w instalację elektryczną, mieściła część sypialną oraz mini kuchnię. Przyczepy z Niewiadowa były przez lata polskim hitem eksportowym. Ceniono je w Europie Zachodniej za jakość w przystępnej cenie. 

Powierzchnię przyczepy N126 można było powiększyć dokupując specjalny namiot-werandę. Można tam było ustawić składany stolik i płócienne taborety wędkarskie. Obowiązkowym dodatkiem wczasowicza były oczywiście turystyczne leżaki z aluminiowych rurek. Taki leżak po złożeniu zamieniał się w wąską paczkę. 

Na obozach harcerskich najczęściej gotowały zawodowe kucharki i kucharze. Harcerze pełnili rolę podkuchennych. Palili pod kuchnią. Myli, obierali i siekali warzyw. Zmywali po posiłkach. W leśnych ostępach najlepiej sprawdzały się wojskowe kuchnie polowe, jak ta na zdjęciu powyżej. 

Na początku lat 70. poza ośrodkami zaczęły wyrastać w lasach domki kempingowe, dwa razy mniejsze od baraków, z pryczami zamiast łóżek i miednicą z wiadrem zamiast łazienki.

Dmuchane materace wymyślono dla turystyki zmotoryzowanej. Można było zwinięte łatwo przewozić. Na miejscu nadmuchiwało się je za pomocą nożnej pompki. Lub jeśli się jej nie miało to trzeba było nadmuchać własnoręcznie, czy raczej własnymi płucami. Dmuchane materace służyły do spania. Ale szybko znaleziono dla nich nowe zastosowanie. Świetnie unosiły się na wodzie...