Benedykt Czuma niemal przez całe życie walczył o wolność Polski. Rozpoczął działalność opozycyjną w 1965 roku wraz ze Stefanem Niesiołowskim, Emilem Morgiewiczem i Marianem Gołębiewskim. Razem stworzyli tajną organizację Ruch.
Benedykt Czuma brał udział między innymi w przygotowaniach do podpalenia Muzeum Lenina w Poroninie. Spędził trzy lata w więzieniu w Strzelcach Opolskich za próbę obalenia ustroju. Wyszedł na wolność po ogłoszeniu amnestii w 1974 roku.
W marcu 1977 roku zaangażował się w Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela, we wrześniu 1980 roku został doradcą MKZ NSZZ „Solidarność” Ziemi Łódzkiej, a rok później został członkiem zarządu regionu. Pod koniec 1981 roku trafił do więzienia w Łęczycy, a następnie w Łowiczu. Po wyjściu na wolność w połowie 1982 roku zaangażował się w z Tajnym Tymczasowym Zarządem NSZZ „Solidarność” Ziemi Łódzkiej. Był także obecny w jej jawnych strukturach. W 1989 roku zaangażował się w reaktywowanie „Solidarności”.
Benedykt Czuma był współzałożycielem Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego. Angażował się także w tworzenie Przymierza prawicy i partii Suwerenność-Praca-Sprawiedliwość.
Został zgłoszony przez PO jako kandydat na członka Kolegium Instytutu Pamięci Narodowej wybieranego przez Senat w 2007. Przegrał wówczas z kandydatem PiS Andrzejem Gwiazdą. Prowadził biuro senatorskie Stefana Niesiołowskiego, a gdy ten został wicemarszałkiem Sejmy był jego doradcą.
Został wielokrotnie nagrodzony, między innymi odznaką Zasłużonego Działacza Kultury w 2001 r. i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski w 1989 r.