BIAŁO-CZERWONA DUMA. Symbol wspólnoty i polskości

Weksylia, czyli znaki rozpoznawcze, wykonywano przeważnie z tkaniny, którą następnie mocowano do drzewca lub liny na maszcie. W przeszłości były one znakiem państwowym używanym zdecydowanie częściej niż np. herby, czego przykładem są chociażby polskie chorągwie królewskie, zawsze mające barwy białą i czerwoną. Co istotne w charakterze barw narodowych, biel oraz czerwień zostały użyte po raz pierwszy oficjalnie dopiero 3 maja 1792 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości rocznicowych uchwalenia konstytucji, kiedy to m.in. panie wystąpiły w białych sukniach z czerwonymi szarfami, podczas gdy panowie założyli szarfy biało-czerwone.

Flagi państwowe

W XIX w. w Europie Środkowej coraz bardziej powszechny stał się zwyczaj tworzenia flag państwowych, regionalnych czy też miejskich o kilku pasach poziomych w barwach herbu. Ten sam trend widoczny był także w ówczesnej Polsce i to pomimo tego, iż ta formalnie nie istniała wówczas jako niepodległe państwo. Po raz pierwszy chorągiewki w polskich barwach narodowych zaistniały podczas demonstracji 25 lutego 1861 r. w Warszawie, upamiętniającej 30. rocznicę bitwy o Olszynkę Grochowską, będącą zdaniem historyków najbardziej krwawą bitwą powstania listopadowego. Masowo biało-czerwone flagi pojawiły się dopiero kilkadziesiąt lat później, a dokładniej 3 maja 1916 r., a więc w trakcie zmagań w ramach I wojny światowej, podczas demonstracji z okazji 125. rocznicy uchwalenia naszej konstytucji. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości barwy narodowe zostały oficjalnie potwierdzone na mocy ustawy z 1 sierpnia 1919 r., ustanawianej oficjalnie polską flagę, w której wskazano wprost: „Za barwy
Rzeczypospolitej Polskiej uznaje się kolor biały i czerwony, w podłużnych, równoległych, z których górny – biały, dolny zaś – czerwony".

PARTNEREM AKCJI JEST