Historia jak z filmów: środek wojennego piekła i dwaj żołnierze którzy mogą polegać tylko na sobie

Był 2009 rok. W Afganistanie trwała wojna z talibami. Podczas jednej z misji, amerykański oddział wpadł w zasadzkę, którą wróg zorganizował w niewielkiej miejscowości. Żołnierze nie mogli sobie sami poradzić z przeciwnikiem, wezwano więc posiłki. Na pomoc przybyli polscy żołnierze, z oddziału szybkiego reagowania. Wśród nich był kapral Marcin Kulas.

Wróg okazał się bardzo silny. Talibowie ani myśleli się poddać. Podczas próby zajęcia jednego z domów, Polacy zostali ostrzelani. Niestety, kilka kul z AK-47 trafiło w Marcina Kulasa. Nasz żołnierz został bardzo poważnie ranny. Szczęście w nieszczęściu, że wszystko to stało się na oczach sierżanta Coreya Specka. Amerykanin nie zastanawiał się długo. Rzucił się na ratunek. Pod ciągłym ostrzałem, cisnął w stronę wrogów granat. Trafił. I ewakuował kaprala Kulasa w bezpieczne miejsce. Gdyby nie to, Polski żołnierz by umarł.

Od tych wydarzeń minęło 10 lat. W poniedziałek panowie spotkali się ze sobą pierwszy raz. Mimo, że to prawdziwi twardziele, popłynęły łzy wzruszenia. - Marzyłem o tym, żeby go poznać. Osobiście podziękować za to, że żyję – mówił nam Marcin Kulas. - Corey stał się moim bratem. Mimo, że tyle lat go nie widziałem, był zawsze mi bliski.

Spotkanie zorganizowane zostało przez Instytut Polski w Pradze. Dyrektor placówki, Maciej Ruczaj, był jedną z osób, która zabiegała o spotkanie obu żołnierzy. - To niezapomniane wrażenie, gdy mówili o braterstwie broni. To było piękne podkreślenie tego, czym jest NATO.

Maciej Ruczaj o historii obu wojskowych dowiedział się z serialu TVP „Weterani. Wyrwani śmierci”. Jednym z autorów dokumentu jest Grzegorz Zasępa, redaktor naczelny „Super Expressu”. - Zobaczyłem kiedyś zdjęcie, na którym amerykański żołnierz klęczy przy rannym Polaku. Postanowiłem dowiedzieć się, kto jest na fotografii i dotrzeć do tych żołnierzy. Udało się, dzięki czemu można było opowiedzieć tą piękną historię, no i umożliwić spotkanie naszych bohaterów – mówił Zasępa.

Corey Speck przez 10 lat zawsze przy sobie nosił zawleczkę od granatu, którym unieszkodliwił wrogów, gdy ratował Kulasa. To był jego talizman. - Bracie, teraz przekazuję ją tobie – powiedział na zakończenie praskiego spotkania.

Marcin Kulas opowiedział też, co myślał, gdy został ranny. - Najpierw w ogóle nie rozumiałem, jak poważny jest mój stan. Pierwsza myśl, która wtedy przyszła mi do głowy, była taka, że moja narzeczona mnie zabije, jeśli będzie trzeba przełożyć datę ślubu - śmieje się żołnierz. - Na szczęście to teraz moja żona. Mamy trzech synów. Gdyby nie Corey... - głos żołnierza nagle się łamie.

Nasz wojskowy zaprosił już swojego amerykańskiego przyjaciela do domu - do wioski, pod Krakowem. - Mam nadzieję, że znajdzie czas, żeby poznać moją całą rodzinę - uśmiechał się Marcin Kulas.