Ile jest rzeczywiście soli w wieprzowinie?

Wieprzowina zawiera wszystkie te pierwiastki, które wpływają na prawidłowe funkcjonowanie naszego organizmu, a ich proporcje są bardzo korzystne.

Sód i potas

Spożycie sodu (Na), głównie w postaci soli kuchennej (NaCl), przekracza zalecane dawki przez Światową Organizację Zdrowia. Choć niedobór sodu może prowadzić do spadku kondycji fizycznej, odwodnienia organizmu czy obniżenia ciśnienia krwi, to jednak jego nadmiar jest poważniejszym problemem zdrowotnym. Powoduje choroby układu moczowego oraz naczyniowo-sercowego. W obliczu wzrostu spożycia soli opartych na jonach sodu zaleca się stosowanie produktów niskosodowych, do których z powodzeniem można zaliczyć mięso wieprzowe.

Wieprzowina ma niską zawartość sodu (0,33-0,58 g/kg) w porównaniu z wołowiną (0,74g/kg) i drobiem (0,77 g/kg). Dlatego można proponować ją jako składnik diety przy nadciśnieniu tętniczym. Bardzo ważnym pierwiastkiem wchodzącym w skład soli mineralnych jest potas (K). Bierze on udział w przewodzeniu impulsów elektrycznych, ale także pozwala na utrzymanie odpowiedniej równowagi kwasowo- zasadowej organizmu.

Zbyt mała ilość tego pierwiastka może prowadzić do zaburzeń neurologicznych (bezsenność, niepokój) i powodować zaburzenia pracy układu pokarmowego i moczowego. Często prowadzi do nieprawidłowego działania mięśni: samoistne skurcze, drżenie, osłabienie, a nawet bóle. Poziom jonów sodu i potasu powinien być utrzymywany w równowadze. Współdziałając ze sobą regulują reakcje skurczu i rozkurczu mięśni szkieletowych i serca. Równowaga ta może być zaburzona z powodu stanów zapalnych, dużego wysiłku, stresu lub nieprawidłowej diety, szczególnie bezmięsnej.

Wapń i fosfor

W organizmie występuje dynamiczna równowaga jonów wapnia (Ca) i fosforu (P) pomiędzy układem kostnym a zawartością tych pierwiastków dostarczaną w diecie czy też zawartą w krwioobiegu. Proces wbudowywania wapnia w tkankę kostną jest uwarunkowany stosunkiem jonów wapnia i fosforu. Proces ten przebiega prawidłowo jeżeli w ustroju stosunek ten wynosi 1:1. Zbyt duża ilość fosforu zaburza gospodarkę wapniową i często jest przyczyną ucieczki wapnia z kości. Zawartość tych pierwiastków w wieprzowinie wydaje się najbardziej korzystna w porównaniu do innych rodzajów mięs. Mięso indycze posiada podobnie jak wieprzowe wysoką zawartość wapnia. Zawartość fosforu jest w nim jednak zdecydowanie wyższa. Zaburzenie zatem stosunku Ca/P może odbić się słabszą przyswajalnością wapnia z mięsa indyczego.

Na podst. tekstu dr. hab. Artura Jóźwika – Instytut Genetyki i Hodowli Zwierząt Polskiej Akademii Nauk

Pełna wersja artykułu dostępna na stronie www.polsus.pl

.

Wieprzowina – źródło cennych substancji odżywczych

prof. zw. dr hab. n. med., dr h.c. mult. Piotr Książek, Uniwersytet Medyczny w Lublinie

Wieprzowina jest bogata w białko wysokogatunkowe i pełnowartościowe. Wpływa to znakomicie na stymulację tkanek oraz poprawia pracę układu odpornościowego. Jest to rodzaj białka, którego nie można otrzymać z produktów pochodzenia roślinnego. Mięso wieprzowe jest też bardzo cennym źródłem witaminy B1, odpowiedzialnej za pracę tarczycy. Tłuszcz zawarty w mięsie nie należy do produktów, które trzeba wyeliminować z diety. Przykładem jest tłuszcz, który znajdziemy w polędwiczkach oraz w szynce - w ponad połowie swojej zawartości jest on nienasycony, co sprawia, że korzystnie wpływa na nasz organizm. Wieprzowina powinna znajdować się w jadłospisie każdego z nas. Dostarcza bowiem cennych substancji odżywczych. Jej spożywaniu powinna towarzyszyć porcja różnorodnych warzyw.