Kim byli Trzej Królowie?

Melchior przeżył 116 lat

Według tradycji chrześcijańskiej Melchior był najstarszym z mędrców, który wraz z Kacprem i Baltazarem, odwiedził maleńkiego Jezusa, tuż po jego urodzeniu. Często określany jest jako król Persji lub Arabii.

Według innej wersji, podczas narodzin Jezusa miał reprezentować Europę. Obecność jego i pozostałych mędrców, a także złożony przez nich pokłon, miały oznaczać uznanie boskości Jezusa i zbawienia przez pogański świat.

Podobnie jak jego towarzysze, do stajenki, w której Maria urodziła Syna Bożego przybył podążając za Gwiazdą Betlejemską. Najpierw trafił na dwór Heroda, który podstępem chciał namówić wędrowców, aby podczas powrotu zdradzili mu miejsce narodzin mesjasza. Dzięki objawieniu, którego doznali podczas snu zdecydowali się na powrót do domu inną drogą.

Melchior ofiarował niemowlęciu złoto. Dar złożony nowo narodzonemu mesjaszowi miał oznaczać jego panowanie nad światem, ponieważ złoto symbolizuje władzę królewską, a Jezus został królem królów.

Melchior spotkał pozostałych mędrców jeszcze raz, w roku 54, aby wspólnie świętować Boże Narodzenie w królestwie Armenii. Miał umrzeć kilka dni później, 1 stycznia 55 r. w wieku 116 lat. Według jednej z wersji wydarzeń, ciała Królów spoczywają w Relikwiarzu Trzech Króli w niemieckiej Katedrze w Kolonii.

Imienia Melchiora nie znajdziemy w Biblii. Ewangelia nie zdradza tożsamości Królów, ani ich liczby. Mędrzec został opisany dopiero przez Bedę Czcigodnego, anglosaskiego mnicha benedyktyna, w VIII wieku. Uczony opisał go jako „staruszka z białymi włosami i długą brodą”. Według jednego z opisów, w dniu narodzin Jezusa miał nosić złoty płaszcz. Imię Melchior ma pochodzenie semickie. Pochodzi od słowa oznaczającego "Bóg jest światłością". Podobnie jak pozostali Królowie, w katolicyzmie, prawosławiu i w starożytnych Kościołach Wschodu uznawany jest za świętego.

Kacper został męczennikiem

Według popularnej wersji legendy, Kacper był królem Indii. Niektórzy sądzą, że za tożsamością biblijnego gościa Jezusa kryje się sam król Gondophares, który władał Indiami w latach 19-46.

Według innej wersji Kacper był mędrcem z południowych Indii, które kilka dziesięcioleci po narodzinach mesjasza odwiedził Tomasz Apostoł. Mieszkańcy miasta Piravom w południowo-zachodnim stanie Kerala uważają, że to właśnie z ich miejscowości Kacper wyruszył do Betlejem. Nazwa miasta w lokalnym języku oznacza "narodziny", co zdaniem mieszkańców odnosi się do przyjścia na świat Jezusa. Inni przekonują, że królestwo Kacpra znajdowało się we wschodnim regionie Egrisilla. Taką wersję przedstawił XVI-wieczny niemiecki uczony Johannes Schroner. Hinduscy chrześcijanie poważną konkurencję mają wśród współwyznawców z Chin, którzy twierdzą, że mędrzec w rzeczywistości pochodził z Państwa Środka. Przyjmuje się, że podczas narodzin Jezusa reprezentował narody Azji.

Kacprowi często przypisywany jest dar kadzidła. Stosowane w liturgii chrześcijańskiej kadzidło symbolizuje modlitwę i ofiarę, które tak jak dym unoszą się do Nieba, przed tron Boga. Uważa się więc, że tak jak złoto symbolizowało uznanie władzy królewskiej Jezusa, kadzidło stanowiło uznanie jego boskości.

Według "Żywotów świętych" Petrusa Natalibusa Kacper w dniu narodzin Jezusa miał 20 lat. Tradycyjnie Kacpra przedstawia się jako młodego, gładko okolonego mężczyznę, ale w tradycji nie ma zgody co do jego wizerunku. Bywa przedstawiany z długą białą brodą, kiedy indziej z ciemną skórą lub cechami orientalnymi.

Zgodnie z tradycją, Kacper stał się męczennikiem. Szczątki świętych miały zostać odnalezione w Persji przez świętą Helenę. Następnie trafiły do Konstantynopola, Mediolanu we Włoszech i w końcu do Niemiec, gdzie zostały złożone w Katedrze w Kolonii. Za datę jego śmierci Kacpra uznaje się 11 stycznia 55 roku. Miał mieć wtedy 109 lat.

Baltazar – czarnoskóry władca

Chociaż Ewangelia Mateusza nie podaje imion ani liczby mędrców, którzy odwiedzili Jezusa, imię Baltazara znamy dzięki greckiemu rękopisowi z 500 r. w którym zapisano je jako Bithisarea.

Kiedy wędrowcy dotarli do Betlejem i ukłonili się przed nowo narodzonym mesjaszem, Baltazar ofiarował Jezusowi mirrę, czyli aromatyczną żywicę pozyskiwaną z balsamowca. Bardzo droga wtedy substancja stosowana była m.in. jako lekarstw oraz środek do namaszczania i balsamowania zwłok. Dar Baltazara był więc symbolem człowieczeństwa Jezusa i jego nieuniknionej śmierci na krzyżu.

W VIII wieku święty Beda opisał Baltazara jako mężczyznę z czarną cerą i ciężką brodą. Uczony zidentyfikował również trzymaną w dłoniach mirrę jako zapowiedź śmierci Syna Człowieczego. Wizerunek Baltazara jako czarnoskórego władcy utrwalono w tradycji, jako symbol tego, że goście, którzy czcili Jezusa w Betlejem reprezentowali narody całego świata

Wiele lat po powrocie do własnego kraju, Baltazar spotkał się z pozostałymi mędrcami w Armenii, aby świętować 54 Boże Narodzenie. Zmarł kilka dni później, 6 stycznia 55 r. w wieku 112 lat.