Mój pierwszy chłopak uciekł do Niemiec!

Moja pierwsza świadoma miłość? Byłam w liceum, miałam chyba 16 czy 17 lat. Miał na imię Rafał, komponował, dostał się na medycynę. Poznaliśmy się w muzeum. Był bardzo inteligentny, a to co mnie w męż-czyznach pociąga najbardziej to właśnie inteligencja, no i sposób bycia. Potem nasze drogi się rozeszły. Rafał wyjechał do Niemiec, podobnie jak większość naszych kolegów.

W podstawówce natomiast miałam kolegę Ryszarda, który mnie bardzo lubił. W dowód swoich uczuć zrobił mi przyrząd do nadawania alfabetem Morse'a. Był on skonstruowany z dzwonka przyczepionego do jakiejś deszczułki. Czytałam wtedy dużo literatury marynistycznej i przygodowej, lubiłam te klimaty.

W muzeum, w którym kiedyś poznałam Rafała, pracowała pani Anna Dereń. Założyła Koło Przyjaciół Muzeum. Nazwa brzmi nudno, ale robiłyśmy tam niesłychane rzeczy, za które chciała nas nawet szykanować cenzura. Było nas 10 dziewczyn. Przygotowywałyśmy teatrzyki dla dzieci upośledzonych i uboższych, pakowałyśmy plecaki i wyruszałyśmy na przykład śladami gotyku czy ziem odzyskanych.

Pamiętam, że po jednym z przedstawień cenzor napisał do dyrektora muzeum list, w którym pytał, dlaczego gramy bez cenzury i kto zatwierdził tekst. Dyrektor odpisał, że przedstawienia dla młodzieży do lat 13 nie są objęte cenzurą. Sytuacja została złagodzona, ale pani Anna musiała od tego czasu pisać sprawozdania i listy co i w jakim celu jest przygotowywane. Ona w swojej pracy wykorzystywała ideały przedwojenne, co było niemile widziane w tamtych czasach. Miałyśmy znaczki z ręką i wszyscy myśleli, że należymy do jakiejś tajnej organizacji, a dla nas to był cudowny sposób na młodość.

W ogóle byłam osobą strachliwą. Pamiętam, że gdy weszłyśmy z kuzynką na drzewo, za nic nikt nie mógł mnie stamtąd ściągnąć. Nawet gdybym z niego spadła, nic bym sobie nie zrobiła, ale nie potrafiłam przełamać strachu. Chyba tak naprawdę swój lęk pokonałam dopiero wtedy, gdy wzięłam udział w programie "Gwiazdy tańczą na lodzie".