Pociąg zabił moich synków

Było tuż po godz. 18. Mateusz ze swoim młodszym bratem Markiem jechali właśnie polną drogą, która przecina tory kolejowe. Słońce, które wisiało nisko nad ziemią, mocno świeciło chłopakowi w twarz. Oślepiony Mateusz nie zwolnił więc przed niestrzeżonym przejazdem kolejowym. Chłopak nie zdążył nawet wcisnąć hamulca, bo jak zauważyli już po tragedii policjanci, na żużlowej drodze nie było śladów hamowania. Bracia wjechali wprost pod pędzący pociąg relacji Koszalin - Poznań.

Ich fiat uno został dosłownie zmiażdżony. A potężna lokomotywa wlokła samochód przez prawie pół kilometra.

Choć ratownicy szybko pojawili się na miejscu tragedii, nie byli w stanie pomóc chłopcom. Auto było tak zmiażdżone, że nie mogli nawet stwierdzić, ile osób jechało w samochodzie. Ciała przypominały bezkształtną miazgę.

- Przybiegłam od razu na ten przejazd. To, co zobaczyłam, jest nie do opowiedzenia. Wiem, że strasznie krzyczałam i niewiele pamiętam, co się ze mną działo. Byłam półprzytomna. Wciąż nie mogę uwierzyć w to, co się stało - mówi nam Anna Górecka, mama chłopców. - Mateusz był zawsze uczynny. Oddawał wszystko, co zarobił, żeby nam wszystkim troszkę lepiej się żyło. A Marek to żywe srebro - opowiada zdruzgotana matka. - Całe życie było przed nimi. Mateusz miał tylko wprowadzić samochód do garażu i z Markiem wracać do domu. Nie wiem, co mu strzeliło do głowy, że jechał tamtędy... - pani Anna nie kryje łez. - Teraz ani ja, ani mąż, ani dzieci nie umiemy sobie znaleźć miejsca w domu. I ciągle pytamy, dlaczego nas to spotkało - kobieta zawiesza głos, a po policzkach spływają jej strużki łez.