Poznaj tradycje polskiej wsi

Choć wolimy myśleć, że nasi przodkowie byli szlachtą i mieli herb, to po prawdzie większość z Polaków ma chłopskie korzenie. Nie tylko nie trzeba się ich wstydzić, ale wręcz warto poznać i pielęgnować wiejskie tradycje. Udostępnione dziś do zwiedzania skanseny oferują znacznie więcej niż tylko możliwość zajrzenia do autentycznych wiejskich zabudowań. Dokąd warto jechać? Będąc w Świętokrzyskiem, zajrzyjmy do Muzeum Wsi Kieleckiej – Parku Etnograficznego w Tokarni. Etnograf i znawca tradycyjnej kultury ludowej prof. Roman Reinfuss odtworzył tu typowe układy osadnicze wiosek z różnych subregionów Kielecczyzny: Gór Świętokrzyskich, Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej, Wyżyny Sandomierskiej i Niecki Nidziańskiej. Można tu wziąć udział w lekcjach i warsztatach, rodzinnych grach terenowych czy zwiedzaniu tematycznym. Można nawet przenocować w Ośmioraku z Rudy Pilczyckiej z 1914 r. W ośmioraku mieszkało wówczas po prostu 8 rodzin. Dziś są tu komfortowe pokoje hotelowe. Muzeum Wsi Kieleckiej korzystało ze wsparcia Funduszy Europejskich.

Warto też pojechać do Muzeum w Michniowie. Upamiętnia ono masowy mord ludności cywilnej we wsi Michniów. Wieś została spacyfikowana przez niemieckie oddziały policyjne 12 i 13 lipca 1943 r., za pomoc udzieloną partyzantom Armii Krajowej. Zginęło co najmniej 204 mieszkańców wsi, w większości spalonych żywcem.

i

Obecnie powstaje tu nowy budynek muzeum. przygotowany przez pracownię architektoniczną NIZIO International Design z Warszawy. To jeden długi budynek, podzielony na segmenty o powierzchni około 2 tys. m powierzchni wystawienniczej. Budynek ma postać Domu – Chaty, składa się z segmentów zamkniętych i otwartych. Na całej długości budynku zostały wykonane przerwy w ścianach – przeszklone przegrody oddzielające od siebie poszczególne części. Nocą budynek będzie przypomniał zwiedzającym płonące wsie i chaty.

Niezwykle ciekawy jest też jeden z największych polskich skansenów – Muzeum Wsi Lubelskiej, malowniczo położone w dolinie rzeki Czechówki. Poznamy tu dawne życie wsi, dworów i miasteczek oraz zwyczaje, obrzędy, tradycje i codzienną pracy ludzi minionej epoki. Ekspozycja podzielona została na sektory odzwierciedlające zróżnicowanie krajobrazowe i etnograficzne Lubelszczyzny: Wyżyna Lubelska, Roztocze, Powiśle, Podlasie, Nadbuże oraz sektory dworski i miasteczkowy.

Dzięki wsparciu Funduszy Europejskich odtworzono tu aż 13 obiektów: ratusz z Głuska, domy z Wojsławic, dom z Wąwolnicy, remizę z Wilkowa, areszt z Samoklęsk, stodoły z Tyszowiec i Kamionki, domy Jaworskich i Libhaberów z Siedliszcza, szkołę z Bobrownik, kołodziejnię z Bełżyc, restaurację z Zemborzyc i cały rynek ze studnią. W obiektach znajdują się przedwojenne eksponaty.

i