Super Historia: Krwawa walka ostatniego z Wikingów!

Po przegranej Harald uciekł z Norwegii i schronił się na dworze Jarosława Mądrego, księcia Rusi Kijowskiej. Uczestniczył w ruskiej wyprawie przeciwko polskiemu królowi Mieszkowi II. Później wraz 500 żołnierzami najął się do cesarskiej armii w Bizancjum. Walczył w Afryce, w Italii, na Sycylii oraz na Morzu Egejskimi. Jako dowódca elitarnej gwardii wareskiej brał udział w obaleniu bizantyjskiego cesarza Michała.

Olbrzym z toporem

Po tym wydarzeniu uciekł z Bizancjum ze swoimi wojami, zabierając ze sobą masę łupów. Otoczony sławą postanowił wrócić do Norwegii, gdzie król Magnus Dobry podzielił się z nim władzą. Kiedy Magnus umarł, Harald został samodzielnym władcą. W 1048 roku założył Oslo - niewielką warownię u stóp gór nad fiordem, która stała się później stolicą Norwegii. Przez prawie 20 lat prowadził wojny z królem sąsiedniej Danii Swenem Estridsenem, ale nie udało mu się podbić niewielkiego królestwa. Harald wygrał jednak wiele bitew, okrutnie rozprawiając się z pokonanymi. Stąd wziął się jego przydomek - Srogi. Budził przerażenie, tym bardziej że był prawdziwym olbrzymem - miał 210 cm wzrostu.

Zobacz też: Super Historia: Waleria Messalina. Rozpustna cesarzowa Symbol nieokiełznanego SEKSU!

Wróg pogaństwa

Zwalczał każdy przejaw nieposłuszeństwa, porządek wprowadzał bardzo brutalnymi metodami. Był chciwy i żądny władzy. Buntownikom zabierał ziemie, okaleczał albo zabijał. Podpalał całe miasta. Z ich mieszkańcami rozprawiał się tak długo, aż wszyscy mu się poddali. Bezlitośnie zwalczał pozostałości pogaństwa.

Kiedy na początku 1066 roku zmarł król Anglii Edward Wyznawca, Harald III Srogi wyruszył ze swoimi wojskami, aby zdobyć angielski tron. Początkowo zwyciężał, ale pod Stamford Bridge jego wojska zostały zaskoczone przez oddziały następcy Edwarda, Harolda Godwinsona. Harald III, trafiony strzałą w gardło, zginął podczas bitwy.

ZAPISZ SIĘ: Codziennie wiadomości Super Expressu na e-mail