Upadek wielkiej Japonii

Cesarstwo Wielkiej Japonii istniało w latach 1868-1945. W tym okresie w kraju zaszły ogromne zmiany gospodarcze, społeczne i militarne. Zacofane państwo zamieniło się w potężne i nowoczesne imperium.

W 1868 roku w Japonii rozpoczął się proces gwałtownych zmian nazywany restauracją Meiji. Zlikwidowano feudalizm, scentralizowano władzę wokół cesarza i przeprowadzono reformy cywilizujące kraj i zbliżające go do świata zachodniego. Dzięki nim w bardzo krótkim czasie (do końca lat 20. XX wieku) Japonia z zacofanego kraju rolniczego stała się gigantem przemysłowym. Stworzyła nowoczesną armię, zmienił się system podatkowy, a nawet podział społeczny (powstała arystokracja, szlachta, gminy). Korzyści imperialne przyniosły toczone wówczas wojny, m.in. japońsko-rosyjska.

W 1912 roku zmarł cesarz Meiji i jego rolę przejął Yoshihito. Nastąpiła epoka Taish (czyli "era wielkiej sprawiedliwości"), w czasie której wybuchła I wojna światowa. Wówczas Japonia dzięki nieobecności mocarstw na rynkach dalekowschodnich mogła sama na dużą skalę eksportować surowy jedwab i wyroby bawełniane. Po śmierci cesarza Yoshihito władzę przejął cesarz Hirohito, który zgodnie z tradycją pośmiertnie przyjął imię swojej epoki - Showa. Jego rządy można podzielić na trzy podokresy: nacjonalizmu i wojny 1926-1945, okupacji 1945-1952, powojenny 1952-1989. Ten środkowy okazał się najgorszy. Choć udział w II wojnie światowej początkowo umożliwiał Japonii znaczną ekspansję terytorialną, to w ostateczności zakończył się upadkiem imperium i trwającą siedem lat okupacją przez wojska amerykańskie. Wówczas Japonia pierwszy raz w swojej historii znalazła się pod wpływami okupanta.

ZAPISZ SIĘ: Codziennie wiadomości Super Expressu na e-mail