Michał Siwiec, Człowiek Roku, Pulaski Association of Business and Professional Men, Inc.

„Super Express”: – Pierwsze marzenie Michała Siwca?

Michał Siwiec: – Coż… dość banalne… chciałem mieć rower i żeby rodzice pozwolili mi grać w piłkę. Piłka nożna to moja największa pasja. Gdy byłem młody każdą wolną chwilę spędzałem na boisku. Pierwsze i drugie porządne lanie też dostałem za grę w piłkę, dopiero trzecie za „kradzież” motocykla. Właściwie to sobie go pożyczyłem, bo chciałem pojeździć. No i pojeździłem… nie umiałem się zatrzymać, więc jeździłem aż się skończyło paliwo. Miałem wtedy 9 (śmiech)

A Ameryka? To fascynacja nią jest powodem że tu przyjechałeś?

– To nie fascynacja, a raczej brak akceptacji dla ówczesnego systemu w Polsce. Nie chciałem tam zostać.

Byłeś kiedyś biedny? Boisz się biedy?

– Nie, nigdy nie byłem biedny, a przynajmniej nie pamiętam żeby brakowało mi pieniędzy. Rozpoczynając i prowadząc biznes nigdy nie myślałem o pieniądzach. Robiłem to, co uważałem za konieczne. A teraz dbam, by nie stracić tego, co mam.

Masz kilka biznesów. Ile godzin spędzasz w pracy?

– Około 70 tygodniowo.

A ufasz swoim pracownikom?

Czasem za bardzo…

Brałeś lekcje zarządzania? Od kogo uczyłeś się biznesu ?

– W wieku 23 lat miałem już własny biznes. Zawsze chciałem pracować „na swoim”. Na naukę nie było czasu. Obserwuję innych, słucham rad i ciągle jestem otwarty na to, co ludzie mówią o biznesie. Wciąż uczę się czegoś nowego.

Doświadczyłeś nielojalności?

– Tak, jednak smutek z tym związany szybko minął, bo zawsze mam w pamięci to, co dobrego w życiu dostałem. A dobrych rzeczy dostałem o wiele więcej…

A czego w życiu nie dostałeś ?

– Tylko tego co sam przegapiłem lub nie chciałem wziąć (śmiech).

Umiesz dochować tajemnicy?

– Prywatność ma dla mnie dużą wartość, dlatego zawsze staram się być dyskretny i nie zdradzać tajemnic innych. Dotyczy to zarówno życia biznesowego jak i prywatnego. To bardzo ważna cecha, szczególnie w biznesie.

Jak mieszka Człowiek Roku?

– W domu swoich marzeń. Piękna okolica, własne boisko do piłki i Mel Gibson w roli sąsiada… lubię swój dom.

A zazdrościsz komuś czegoś?

– Messiemu, że lepiej gra w piłkę. (śmiech)

No tak, znów ta piłka… Wymieńmy twoje sukcesy i w tym obszarze.

– Największy to taki, że wciąż gram i podobno nawet nieźle. Jeszcze 10 lat temu grałem w Open dwa mecze w ciągu jednego dnia. Jestem Mistrzem Ameryki +40, 3-krotnym Mistrzem turnieju Polish-American – najwiekszego turnieju polonijnego w Stanach, kilkukrotnym Mistrzem Wschodniego Wybrzeża, Mistrzem Stanów Zjednoczonych Veterans Cup i wielu innych prestiżowych turniejów.

Rzeczywiście jest się czym pochwalić, ale czemu sukcesy przyszły dopiero po 40-tce?

– Hm… zacząłem się rozkręcać (śmiech). A tak na poważnie: piłka to moja wielka pasja, ale musiałem przecież jakoś żyć, pracować, zarabiać. Ilu młodym chłopakom, którzy kochają grać udaje się zostać wielkimi piłkarzami na skalę Messiego czy Ronaldo. Ja jestem w tej grupie, którym się nie udało, ale piłkę kocham nadal. Miałem też dużo szcześcia. Przez wszystkie lata, kiedy gram, nie odniosłem właściwie poważnej kontuzji i teraz to procentuje.

Masz jakiś idoli piłkarskich, ulubiony klub?

– Długo nie miałem zespołu, któremu byłbym wierny, bo lubię po prostu dobrą piłkę. Często kibicowałem drużynom, w których grali Polacy. Najpierw Liverpool z Jerzym Dudkiem, a obecnie Manchester United z Kuszczakiem. Zresztą Kuszczaka poznałem osobiście.

Znasz jakieś inne sławy światowego futbolu? Uczestniczyłeś w ważnych wydarzeniach sportowych?

– Uczestniczyłem osobiście w kilku ważnych meczach: w 2010 Manchester United–Chelsea i Manchester United – Bayern Monachium, w 2011 w finale Ligii Mistrzów na Wembley: Manchester United–Barcelona. Fantastyczny mecz!

Ale przegrany przez Manchester United. Jak czuje się kibic gdy jego drużyna przegrywa w takim meczu?

– Porażkę przyjąłem z pokorą, bo Barca była w tym meczu nie do ogrania. Na osłodę po meczu miałem okazję uczestniczyć w bankiecie z drużyną Manchesteru. Miałem przyjemność osobiście poznać i rozmawiać z Neville’m, Scholes’em, Rooney’em, Giggs’em, Ferdinand’em, Vidic’em, Carrick’em no i zobaczyć ich piękne żony (śmiech). W sumie to już sam nie wiem, co było bardziej ekscytujące… żartuję. Poznałem też właścicieli MU i krótko rozmawiałem z Fergusonem, który pytał mnie skąd jestem. Ja mu na to, że z Polonia NY. A on: znam New York, może kiedyś przyjadę Was trenować. Naprawdę miałem frajdę być wtedy razem z nimi, mimo przegranej. Dziękuję Kuszczakowi, bo to on mnie zaprosił.

Wiem, że znasz również wielu polskich piłkarzy i trenerów.

– Tak. Kazimierz Górski gościł u mnie w Nowym Jorku, Tomaszewski, Lato, Sarmach, Piechniczek, Janas, Lubański… Mój dom zawsze jest otwarty dla świata piłki, takie spotkania dają mi dużo radości. Jestem zaszczycony, że mogę ich gościć u siebie.

Zostały jeszcze jakieś marzenia sportowe?

– Pewnie! Chcę nadal grać w drużynie gdy skończę 65 lat i odnosić sukcesy. I jeździć na nartach do grobowej deski. Narty to mój drugi wielki bakcyl. Nieźle też gram w ping-ponga. A i w graniu na nerwach jestem ponoć niezły (śmiech).

Klub Polonia to biznes czy hobby?

– Na pewno hobby. Od 14 lat jestem Prezesem tego klubu z 50 letnią tradycją. Do tej pory nie zarobiłem dolara na Polonii. Ale mam z tego dużo frajdy, jestem naprawdę dumny z chłopaków i cieszę się, że mogę z nimi grać. Jest ze mną kilku ważnych partnerów tego przedsięwzięcia, zaangażowanych w klub. Dzięki nim wciąż gramy, mamy cztery drużyny i odnosimy sukcesy. Cała moja rodzina uwielbia piłkę nożną. Chcę wspierać Polonię NY i sport polonijny jak długo zdrowie mi na to pozwoli – czyli długo.

Ważni ludzie, których spotkałeś?

– Najważniejsza jest rodzina, to moja ostoja. Spotkałem wielu życzliwych ludzi, miałem do ludzi szczęście. Wielu było bardzo otwartych i szczerych. Ceniłem ich rady i korzystałem z nich. To pomogło mi znaleźć się w tym miejscu, w którym jestem.

Przepis na sukces?

– Nie patrz wstecz, doceniaj co masz, nie wybiegaj za daleko w przyszłość.

Co robisz w wolnym czasie?

– Tym którego nie mam… (śmiech). W wolnym czasie koszę trawę i gotuję. Uwielbiam eksperymentować w kuchni. I nawet mi smakuje to, co gotuję.

Z czego jesteś najbardziej dumny?

– Żona, dzieci, rodzina są dla mnie wielką dumą. Dużo satysfakcji daje mi też pomaganie innym. Cieszę się, że mimo całego zabiegania znajduję czas na pomaganie innym.

Jesteś dobrym ojcem?

– Mógłbym być lepszym…

Jakich rad udzielisz swojemu synowi kiedy będzie szukał kobiety dla siebie?

– Chciałbym żeby mnie zapytał. To będzie fajna męska rozmowa.

A jakiej kobiety ty szukałeś?

– Kobieta musi umieć zadbać o dom i dzieci. To priorytet. Ja taką znalazłem i jestem z nią do dziś. Synowi będę życzył równie udanego małżeństwa.

Podobasz się kobietom?

– Dziś myślę, że kiedyś się podobałem, ale nie zdawałem sobie z tego sprawy. A teraz jest już za późno (śmiech).

Czy twoje kobiety mogą mieć do Ciebie zaufanie?

– Tak. Mogą mi ufać.

Przyniosłeś kiedyś śniadanie do łóżka?

– Hmm… wiecej razy niż mi przyniesiono.

Jakie kobiety lubisz?

– Otwarte na świat, eleganckie i o dużej kulturze. Cenię naturalny wdzięk i skromność.

Co cię w życiu wzrusza?

– Ludzkie szczeście.

Jest coś co cię w życiu zaskoczyło?

– To, że udało mi się osiągnąć więcej niż oczekiwałem.

Masz wielu przyjaciół?

– Chciałbym mieć więcej. Takich prawdziwych.

Twoja rada dla tych, którzy chcą osiągnąć sukces?

– Nie wracać do tego co się nie udało. Porażki są częścią naszego życia i są nieuniknione. Jak się zdarzą, to nie trzeba ich trzymać zbyt długo w głowie, szukać winnych. Trzeba iść dalej.

Każdy sukces ma swoją cene. Jaka jest twoja?

– Zbyt mało czasu spędzam z rodziną. Ubolewam nad tym.

rozmawiała Joanna Maj