Tylko w „Super Expressie” ppor. Karol Cierpica. Polski żołnierz, którego historię poznała cała Ameryka. Ten miś to nasz anioł stróż

Kiedy zdecydowaliście, że Wasz synek będzie nosił imię po amerykańskim żołnierzu, który uratował panu życie?
Karol Cierpica: - To samo przyszło. Nie wyobrażaliśmy sobie, że nasze dziecko może nosić inne imię niż żołnierza, z którym razem ramię w ramię walczyłem i dzięki któremu żyję. Kibicowałem mojej żonie żeby urodził nam się synek, który będzie mógł nosić imię wspaniałego żołnierza, 24-latka ze Staten Island. Bóg widać tak chciał, bo 11 stycznia tego roku na świat przyszedł mój drugi syn, któremu bez wahania daliśmy imię Michael.

Basia Cierpica: - Pamiętam moment, kiedy po raz pierwszy w Warszawie poznałam ojca Michaela H. Ollisa. Byłam wtedy w piątym miesiącu ciąży. Rodzice Michaela niesamowicie ciepło mnie przywitali. Wtedy powiedzieliśmy im o pomyśle, że synkowi, który się urodzi, chcemy dać na imię Michael. Niesamowicie miło to odebrali, Robert położył rękę na moim brzuchu i powiedział „mój Mike”. To było dla mnie niesamowicie miłe.

Polski urząd stanu cywilnego nie miał z tym problemu? Nie chcieli zmienić na Michał?
Karol Cierpica: - Nie, teraz w Polsce coraz więcej dzieci nosi angielsko brzmiące imiona. My do naszego maluszka również mówimy Michael. To imię dla naszej rodziny jest czymś magicznym, dlatego wypowiadamy je z wielką radością.

A jak państwo zareagowali na niecodzienny prezent do Roberta i Lindy - rodziców Michaela Ollisa? Michael dostał misia uszytego z munduru po ich poległym synu.
- To było cos niesamowitego. Tego się nie da opisać słowami. To najbardziej magiczny prezent, jaki dostał nasz synek. Miś leży na honorowym miejscu w pokoiku małego Michaela i uzmysławia nam każdego dnia, jakimi jesteśmy szczęściarzami. Ten miś to nasz anioł stróż. W Polsce inaczej ludzie reagują po stracie żołnierzy biorących udział w walce niż w Ameryce. Tu, w ojczyźnie, rodziny pękają z bólu i są pozostawione same sobie. W Ameryce przez głęboko zakorzeniony patriotyzm, rodziny które straciły bliskich potrafią dzielić się tym, co zostało po ich synach, mężach, braciach. Mało tego, robią to z uśmiechem na ustach i szczerą życzliwością. To coś niesamowitego. To jest to, do czego Polacy powinni dorosnąć.

A jak wspominacie pierwsze spotkanie z rodziną Michaela H. Ollisa, kiedy to na ręce Roberta i Lindy Ollis złożono Gwiazdę Afganistanu i Złoty Medal Wojska Polskiego?
- Szczerze? Mając w głowie jak te spotkania przebiegają w Polsce, strasznie się bałem. Myślałem, że będzie to spotkanie przepełnione bólem i złością. A okazało się, że rodzina, która straciła syna i brata, który oddał swoje życie za innych, przyjęła mnie do swojego grona, jak członka rodziny. Powiedzieli dokładnie: „witaj w rodzinie”. Mało tego, dziękowali, że byłem z ich synem w momencie, kiedy umierał, otoczyli mnie i moją rodzinę niesamowitą opieką. Jesteśmy z nimi w ciągłym kontakcie, piszemy do siebie emaile. Moja rodzina dostaje paczki od rodziny Michaela. To jest coś niesamowitego, przyjęli mnie jak członka rodziny, a teraz małego Michaela jak swojego wnuka.

Czy planuje pan kolejne spotkania z Ollisami?
- Tak, już w listopadzie lecimy do Nowego Jorku i spotkamy się wszyscy z rodzicami i siostrami Michaela, pójdziemy złożyć kwiaty na jego grobie. Ta wizyta będzie również okazją, aby rodzice Michaela poznali naszego malutkiego Michaela i całą moją rodzinę. A ja wezmę udział w maratonie nowojorskim, w którym wystartuje ku pamięci Michaela.

Jak zmieniło się pana życie po wydarzeniach w Afganistanie?
- Dziękuję Bogu, że żyję. Mam w sobie większą chęć niesienia pomocy innym. W moim sercu narodził się pomysł, by powołać do życia fundację, której statutowym celem będzie pomoc rodzinom poszkodowanych i poległych żołnierzy oraz wszystkich innych funkcjonariuszy służb mundurowych. W związku z tym, że nadal jestem w służbie czynnej, w fundacji obejmę funkcję ambasadora honorowego, oraz będę dzielił się swoim doświadczeniem i zdobytą wiedzą. Pragnąłbym aby i w Polsce rodziny tych, którzy bliscy stracili życie pełniąc służbę, byli wspierani na wszelkie możliwe sposoby.

Cofnijmy się w przeszłość. Czy gdyby teraz miał pan wybierać zawód, również zostałby pan żołnierzem zawodowym?
- Oczywiście, że tak. Po prostu czuję do tej pracy powołanie. W swojej karierze byłem na kilku misjach w Bośni i Hercegowinie oraz na trzech w Afganistanie. Każda misja zmienia żołnierza i zostawia swoje piętno. Jednak mój ostatni pobyt w górach Hindukuszu i wydarzenia, które nastąpiły po powrocie uświadomiły mi, że oprócz pracy zawodowej powinienem swoje działania skupić na tym, jak wykorzystać swój potencjał, aby móc pomagać innym.

A chciałby pan, żeby pana syn został kiedyś żołnierzem?
- Dla mnie i dla mojej żony najważniejsze jest to, żeby Kuba był szczęśliwym człowiekiem, niezależnie, jaki zawód wybierze.

Kuba a ty, kim chciałbyś zostać jak dorośniesz?
Kuba Cierpica: - Sam jeszcze nie wiem. Teraz pochłonął mnie taniec, chodzę na zajęcia z hip -hopu. Wiem jedno, że nie chciałbym, aby moja rodzina żyła w stresie, w jakim my żyjemy, mając tatę żołnierza. Za każdym razem jak wyjeżdża na misję boimy się, że nie wróci. Nie wyobrażam sobie, że mógłbym przywyknąć do tych pożegnań i zapewnień, że nic się nie stanie. To jest bardzo stresujące. I wybiorę sobie spokojniejszy zawód.

Dziękuję państwu za rozmowę Agnieszka Granatowska

Fot. archiwum rodzinne Karola Cierpicy


Podporucznik Karol Cierpica w sierpniu 2013 roku cudem uniknął śmierci podczas ataku talibów na polsko-amerykańską bazę Ghazni w Afganistanie. Terroryści wdarli się do bazy po eksplozji spowodowanej przez napastnika-samobójcę. Pod murem jednostki w powietrze wyleciała ciężarówka załadowana 1,5 tony trotylu. W trakcie walk rannych zostało 10 Polaków, jeden z nich zmarł po kilku dniach w szpitalu. Zginęło też siedmiu afgańskich żołnierzy i policjantów, którzy odpierali atak. Ucierpieli również cywile - siedem osób zginęło, a ok. 50 trafiło do szpitala.
Ppor. Karol Cierpica oraz sierż. Michael Ollis są bohaterami. Powstrzymali terrorystów-samobójców przed  zdetonowaniem ładunków przy schronach, w których ukrywali się ludzie. Dzięki ich szybkiej reakcji, odwadze oraz dzielnej postawie życie wielu ludzi zostało ocalone. Ollis zapłacił za to najwyższą cenę – własnego życia.