W szczepionkach przeciwko ospie wietrznej odrze, śwince i różyczce znajdują się składniki, które uznawane są przez przez religijne prawo żydowskie za niekoszerne, czyli zakazane. Co religijny żyd może jeść, a czego nie może określa KASZRUT, czyli zbiór zasad dotyczących koszerności. Ta tradycja jest tak ściśle przestrzegana, że sporządzane są listy koszernych produktów spożywczych, które są dostępne w danym kraju. W Polsce również. A co z lekami, w których mogą znajdować się produkty niekoszerne? Nie ma zakazu używania tych konkretnych niekoszernych substancji, o ile nie są one spożywane – wyjaśnia rabin David Samson. I dlatego insulina, choć ma w sobie substancje pochodzące od świń, jest dozwolona. A nawet, gdyby była podawana doustnie, to w ramach wyjątku – bo byłby to lek ratujący życie i nie mający koszernego odpowiednika – mógłby być HALAL (dozwolony). Rabin wyjaśnia, że nie ma zakazu stosowania leków zawierających zabronione składniki, jeśli są one podawane w postaci zastrzyków, czopków, lewatywy, opatrunku leczniczego, i tym podobne, ponieważ nie są spożywane.
Co innego, gdyby opatrunek zawierał mleko i mięso. Wówczas byłby dla religijnego żyda HARAM (zakazane), a to dlatego, że kaszrut zabrania jedzenia mleka i mięsa w tym samym czasie. Rabin Samson tłumaczy to w ten sposób: nie wolno jeść wieprzowiny, ale można ze skóry świni zrobić piłkę. Gdyby jednak była taka technologia, że należałoby łączyć skórę zwierzęcia z mlekiem, to byłoby to zakazane. Na wszelki wypadek, w przypadku zażywania leków, uczony znawca Tory radzi: „Leki zawierające składniki, które są zabronione do spożycia, które należy przyjmować doustnie, najlepiej zastąpić lekami zawierającymi dozwolone składniki, o ile są one równie skuteczne”. W naszych aptekach są takie takie zamienniki i spory wybór koszernych suplementów diety. Przy okazji warto przypomnieć, że zakaz transfuzji krwi u ortodoksów judaizmu, to mit. Transfuzja krwi nie tylko jest dozwolona, ale wręcz nakazana przez żydowskie prawo religijne - wtedy, gdy służy ratowaniu ludzkiego życia (pikkuach nefesz). Natomiast transplantacja organów jest dozwolona, nawet zalecana, ale nie jest nakazana, zwłaszcza gdy pojawia się problem niebezpieczeństwa dla życia dawcy.