Kontroluj poziom cukru

Warto więc zawczasu regularnie kontrolować poziom cukru i zmienić dietę na lżejszą.

Z cukrzycą można żyć

Ostatnio Mandaryna, piosenkarka chorująca na cukrzycę, trafiła w stanie ciężkim do szpitala. Twierdziła, że tylko zatruła się lodem. Tylko, albo aż... bo dla cukrzyków nawet najmniejsza infekcja, każde zatrucie pokarmowe może okazać się zabójcze.

Dlatego tak ważne jest, aby przestrzegali oni określonego rygoru. Jeśli ściśle stosują się do zaleceń diabetologa (lekarza, który specjalizuje się w leczeniu tego schorzenia), mogą prawie normalnie funkcjonować - pracować, a nawet intensywnie uprawiać sporty.

- Trzeba się przyzwyczaić do tej choroby, zaakceptować ją, a może nawet i polubić - opowiada Danuta Maciejewska (65 l.), u której cukrzyca pojawiła się nagle po przebytym zawale serca.

- Już kilkanaście lat żyję z cukrzycą. Pewnie, że to uciążliwe, te zastrzyki z insuliny, dieta, której trzeba przestrzegać, ale mnie to tylko na dobre wyszło. Odżywiam się zdrowiej i jestem bardziej aktywna. Chodzę na długie spacery, na basen, rzuciłam palenie. No i regularnie badam sobie poziom cukru, żeby nie przegapić jakichś nieprawidłowości - dodaje kobieta.

Ile cukru masz w sobie

Cukrzyca to już choroba cywilizacyjna. Choć nie do końca zostały poznane jej przyczyny, wiadomo, że ryzyko zachorowania na nią zależne jest od stylu życia, jaki prowadzimy. Brak ruchu i ciężkostrawna dieta, a także niedoleczone infekcje wirusowe sprzyjają zachorowaniu. Ponieważ przez długi czas choroba może nie dawać żadnych objawów, obowiązkiem każdego z nas jest kontrolowanie poziomu cukru we krwi. Osoby młode i szczupłe powinny mierzyć go podczas wykonywania badań kontrolnych. A ci, którzy ukończyli 45 lat lub należą do grupy wzmożonego ryzyka (mają dużą nadwagę, a w ich rodzinie pojawiały się już przypadki cukrzycy), muszą badać poziom cukru co najmniej raz w roku.

Co powinno wzbudzić nasze podejrzenia?

O tym, że to może być cukrzyca, najczęściej świadczą: ciągłe zmęczenie, utrata wagi mimo normalnego odżywiania się, wzmożone pragnienie (wypijanie do ponad 3 litrów płynów dziennie), częste zakażenia i trudne gojenie się ran, w ciągu dnia senność nie do opanowania, a także częstsze niż zwykle oddawanie moczu. W wielu przypadkach jednak ta groźna choroba rozwija się bez charakterystycznych oznak. Objawy pojawiają się zwykle już w bardzo zaawansowanym stadium cukrzycy.

Nadzieja w szczepionce

Naukowcy od lat pracują nad nowymi metodami leczenia tej popularnej choroby. Wiele z nich okazało się niewypałami, jak np. insulina w aerozolu. Być może większe szanse ma szczepionka, która powstaje równolegle w kilku ośrodkach na świecie. Najbardziej zaawansowane są prace Brytyjczyków. Jednak ich szczepionka ma mieć działanie profilaktyczne - będzie skutecznie chronić przed zachorowaniem, a nie leczyć cukrzycę.

Większość naukowców jest zdania, że tym, którzy już zachorowali, pozostaje jedynie przeszczep trzustki, a dokładnie samych wysepek insulinowych - czyli obszarów odpowiedzialnych za wytwarzanie insuliny. I jest to dużo prostsze do przeprowadzenia niż przeszczep całego organu, bo wysepki stanowią zaledwie 2 proc. całego narządu.

Cukrzyca jest dziedziczna!

Prof. Waldemar Karnafel, diabetolog z Katedry i Kliniki Gastroenterologii i chorób przemiany materii z warszawskiego szpitala przy ul. Banacha:

Cukrzyca to bardzo podstępna choroba. Często, gdy pojawiają się pierwsze jej oznaki, schorzenie jest już w stopniu bardzo zaawansowanym. A wystarczyłoby tylko wcześniej lekko zmodyfikować dietę i zwiększyć aktywność fizyczną, by ryzyko wystąpienia cukrzycy znacznie zmalało. Ważne jest również, by kontrolować poziom cukru. Powinni to robić regularnie zwłaszcza ci, którzy ukończyli 40 lat oraz osoby, które miały w rodzinie chorych na cukrzycę. Dziedziczność w tej chorobie ma bowiem ogromne znaczenie.