Nie tylko insulina

Według obecnie obowiązujących algorytmów lekiem pierwszego wyboru jest w tym typie cukrzycy metformina i inne farmaceutyki zwiększające wrażliwość tkanek na insulinę. Następnie przechodzi się do leczenia skojarzonego, dołączając pochodne sulfonylomocznika, inhibitory glukozydazy, tiazolidinediony. Po wyczerpaniu tych możliwości sięga się po insulinę, którą także można stosować w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym.

Preparaty insuliny w normalnym leczeniu podaje się podskórnie za pomocą pióra insulinowego, tzw. pena. Obecnie coraz rzadziej robi się to strzykawką. Istnieją również bezigłowe iniektory, a także insulina do inhalacji (niedostępna w Polsce).

Podawana insulina ma naśladować naturalny rytm wydzielania insuliny przez trzustkę - a więc pewne bazowe zapotrzebowanie (pokrywane insuliną długodziałającą) oraz insulinę potrzebną do zrównoważenia posiłków (insulina ludzka lub szybkodziałające analogi insuliny). Tzw. intensywna insulinoterapia oznacza dostosowywanie na bieżąco przez chorego ilości insuliny do spożywanych posiłków, wysiłku fizycznego i innych czynników - w odróżnieniu od terapii tradycyjnej, w której to posiłki i tryb życia są dostosowane do wstrzykiwanej insuliny.

Specjalnym trybem leczenia jest podawanie insuliny za pomocą pompy insulinowej. Pompa insulinowa zapewnia stały podskórny wlew insuliny.

Od niedawna, również na polskim rynku, dostępne są nowoczesne leki (leki z tzw. grupy GLP-1), przeznaczone dla pacjentów z cukrzycą typu 2, u których nie uzyskano odpowiedniej kontroli glikemii w przypadku stosowania doustnych leków przeciwcukrzycowych. Leki te podawane są również podskórnie (wstrzykiwacz przypominający pióro), jednakże stosuje się je przed rozpoczęciem leczenia insulinami. Jak wskazują badania naukowe, leki z grupy GLP-1 pomagają osiągnąć właściwą kontrolę glikemii, co ma istotne znaczenie dla zmniejszenia ryzyka rozwoju przewlekłych powikłań cukrzycy.