Przepracowani, przemęczeni, zestresowani. Co trzeci lekarz ma stany depresyjne

– Medycy nie są robotami, tylko ludźmi, którzy też mają prawo czuć się zmęczeni, sfrustrowani i wypaleni zawodowo – podkreśla Urszula Szybowicz, prezes Fundacji Nie Widać Po Mnie. Z raportów Państwowej Inspekcji Pracy wynika, że lekarze pracują średnio 70-80 godz. tygodniowo, czyli znacznie więcej niż jest to dopuszczone (maks. 48 godz.). Ten wydłużony czas pracy generuje praca na więcej niż jednym etacie. Limity nie obowiązują lekarzy kontraktowych, czyli prowadzących działalność gospodarczą. Zgodnie ustawą o działalności leczniczej lekarze (po wyrażeniu zgody na piśmie) mogą być zobowiązani do wykonywania czynności zawodowych w wymiarze przekraczającym przeciętnie 48 godz. na tydzień w przyjętym okresie rozliczeniowym (maksymalnie 4 miesięcy). Dopuszcza to tzw. klauzula opt-out. W praktyce jest to pisemne oświadczenie lekarza o wyrażeniu zgody na pracę w wymiarze przekraczającym przeciętne 48 godz. tygodniowo w przyjętym okresie rozliczeniowym.

Nic więc dziwnego, że w funkcjonując w takim kieracie, w rzeczywistości wyścigu z czasem, spotęgowanego przez COVID-19, co trzeci medyk nie wytrzymuje tego wszystkie psychicznie. Do tego dochodzi stres, będący naturalną składową wykonywanego zawodu i wszystko to do społu może być przyczynkiem do rozwoju wielu chorób o podłożu psychicznym, somatycznym i psychosomatycznym. A gdy lekarz idzie na L4, to pacjenci to odczuwają. – W przypadku personelu medycznego problemy związane ze zdrowiem psychicznym są nieoczywiste, a bardzo duże. Wszystkim wydaje się, że normalna jest obecność psychologa na oddziale szpitalnym, żeby pomóc pacjentowi. Jako fundacja zadaliśmy więc pytanie, co w takim razie z personelem medycznym, który codziennie musi być na posterunku, codziennie staje w obliczu dużych wyzwań zawodowych i śmierci pacjentów – mówi agencji Newseria Biznes Urszula Szybowicz.

Zdaniem psychoterapeuty z Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu prof. Ewy Mojs (mówiła o tym podczas majowej konferencji naukowej zorganizowanej przez Fundację Nie Widać Po Mnie) w Polsce panuje deficyt wsparcia psychologicznego dla personelu medycznego. A to ma bezpośrednie przełożenie na wydajność oraz skuteczność załóg szpitali oraz placówek ochrony zdrowia. Łukasz Jankowski, prezes Naczelnej Rady Lekarskiej, uważa, że pandemia nieco przykryła kwestie zdrowia psychicznego medyków. – Dodatkowo lekarz od zawsze kojarzył się z kimś dzielnym, nieustraszonym, a słabsza kondycja psychiczna to do dziś temat tabu i nierzadko powód do wstydu…

Z raportu Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie „Ostatni gasi światło. Nastroje polskich lekarzy w postpandemicznej rzeczywistości” wynika, że w ubiegłorocznych badaniach 58 proc. respondentów przyznało, że praca w stanie epidemiologicznym negatywnie wpłynęła na ich kondycję psychiczną. Dwa lata temu do takich stanów przyznało się 35 proc. lekarzy. W 2020 r. 37 proc. personelu medycznego przyznało się, że pracując odczuwają niepokój. Rok później – takich zaniepokojonych było już 52 proc. Przybyło przemęczonych fizyczne (z 16 do 37 proc.), bezradnych (z 22 do 35 proc.) i znużonych tak pracą, że odczuwali do niej niechęć – z 16 do 31 proc.). – Sytuacja związana z pandemią skłoniła nas do stworzenia jednego przekonania: medyk to bohater. Czyli jeżeli jesteśmy bohaterami, nie możemy mieć słabości? – pyta Urszula Szybowicz.