RYCERSKIE nagrody od ministra zdrowia dla ZASŁUŻONYCH dla ratownictwa

– W tym wyjątkowym dniu dla ratownictwa medycznego dziękujemy całemu środowisku za bardzo ciężką pracę. Jestem jednym z was. Wiem jaka to jest ciężka praca, zwłaszcza w ostatnim czasie, gdy walczycie z epidemią koronawirusa. Ratujecie innym życie, ale także ryzykujcie, że zostaniecie zakażeni. Dlatego tym bardziej chciałbym złożyć na Wasze ręce szczególne podziękowania dla wszystkich ratowników medycznych za pracę w tym trudnym czasie - mówił wiceminister zdrowia Waldemar Kraska, odpowiedzialny w resorcie za ratownictwo medyczne i współpracę międzynarodową.

Jolanta Majer jest specjalistą w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii oraz medycyny ratunkowej i konsultant wojewódzki dla województwa śląskiego w dziedzinie medycyny ratunkowej. Jarosław Luboński jest lekarzem koordynatorem Pogotowia Ratunkowego w Legnicy, specjalistą anestezjologii i intensywnej terapii. Rozpropagował ideę nieodpłatnych szkoleń dla wszystkich pracowników, które organizował w wolnym czasie, angażując do tego wykładowców i instruktorów z różnych dziedzin niezbędnych dla ratownictwa medycznego. W kategorii „osoby i instytucje wspierające system Państwowe Ratownictwo Medyczne” minister zdrowia nagrodził Krzysztofa Kuriata, dyrektora Wydziału Bezpieczeństwa i Zarządzania Kryzysowego Warmińsko-Mazurskiego Urzędu Wojewódzkiego w Olsztynie oraz dr. hab. n. med. Łukasza Szarpaka, wykładowcę Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego oraz Uczelni Łazarskiego.

Prekursorem medycyny ratunkowej był rycerz Gerard Tonque, znany również jako Gerard de Martigues (1040-1120). Ten prowansalski krzyżowiec zorganizował w Jerozolimie, dla przybywających do Ziemi Świętej, służbę szpitalników św. Jana. I dlatego ów rycerz przez wielu uważany jest za patrona ratowników. Pierwsze w świecie pogotowie ratunkowe powstało w Wiedniu, w 1883 r. Na ziemiach polskich pierwszą stację pogotowia ratunkowego założono w Krakowie, w 1890 r. W następnych latach podobne instytucje powstawały w Lwowie (1893), Łodzi (1899), Wilnie (1902), Lublinie (1917). W Warszawie (po wielkim pożarze w kościele pw. Św. Krzyża) w grudniu 1881 r. powstało Ochotnicze Towarzystwo Ratownicze. Jednak jako jednostka organizacyjna pogotowia ratunkowego zaczęło działać w 1897 r. W większości państw pogotowie ratunkowe jest związane organizacyjnie ze strażą pożarną (w państwach dawnego ZSRR – z wojskiem).

U nas, w ramach Systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne w 2019 r. funkcjonowało 1577 zespołów ratownictwa medycznego (369 specjalistycznych – z lekarzem na pokładzie i 1208 podstawowych – z ratownikami medycznymi w składzie). Doraźnej pomocy medycznej udzielały również lotnicze zespoły ratownictwa medycznego z 21 baz Lotniczego Pogotowia Ratunkowego oraz 237 szpitalnych oddziałów ratunkowych (SOR). Z systemem współpracowało 155 izb przyjęć, 17 centrów urazowych udzielających świadczeń opieki zdrowotnej pacjentom z mnogimi wielonarządowymi obrażeniami ciała oraz 8 centrów urazowych dla dzieci.