Adherence to fundament skutecznego leczenia chorób przewlekłych. To „trzymanie się planu terapeutycznego”, który zakłada wspólne tworzenie programu leczenia przez lekarza i pacjenta i sumienne trwanie w nim przez chorego. Obejmuje nie tylko systematyczne przyjmowanie leków, ale również aktywne uczestnictwo pacjenta w całym procesie terapeutycznym: regularne wizyty kontrolne, stosowanie się do zaleceń dotyczących diety i aktywności fizycznej oraz monitorowanie kluczowych parametrów zdrowotnych. Aby terapia przynosiła pożądane efekty, niezbędna jest współpraca pacjenta z lekarzem oraz zrozumienie przez chorego istoty swojej terapii.
Niestosowanie się do zaleceń terapeutycznych stanowi poważne wyzwanie zarówno dla pacjentów, jak i dla systemu opieki zdrowotnej. W samej Europie rocznie umiera około 200 tysięcy osób z powodu non-adherence, czyli braku przestrzegania zaleceń terapeutycznych. Organizacje międzynarodowe, takie jak Światowa Organizacja Zdrowia oraz Komisja Europejska, zwracają uwagę na konieczność przeciwdziałania temu zjawisku, podkreślając, że lepsze przestrzeganie terapii może znacząco poprawić jakość życia pacjentów i zmniejszyć liczbę hospitalizacji.
W Polsce choroby układu krążenia, takie jak nadciśnienie tętnicze czy choroba niedokrwienna serca, są odpowiedzialne za ponad 35% wszystkich zgonów. Niewłaściwe przestrzeganie zaleceń terapeutycznych w przypadku tych schorzeń może prowadzić do poważnych powikłań, takich jak zawał serca, udar mózgu czy niewydolność serca. Dlatego tak ważne jest, aby pacjenci byli świadomi, jak duże znaczenie ma systematyczność i trwanie w leczeniu.
W przestrzeganiu zaleceń terapeutycznych istotna jest współpraca różnych środowisk – lekarzy, pacjentów oraz ich bliskich – w procesie terapeutycznym. Przestrzeganie zaleceń terapeutycznych to nie tylko obowiązek pacjenta, ale także wspólna odpowiedzialność wszystkich osób zaangażowanych w jego leczenie.
Jednym z najważniejszych elementów skutecznej adherence jest dobra komunikacja między pacjentem a lekarzem. Niestety, bywa to trudne do osiągnięcia. Pacjenci zgłaszają, że odczuwają zmęczenie długotrwałą terapią, brakuje im wystarczających informacji lub nie rozumieją istoty swojej choroby. Z drugiej strony, personel medyczny nie zawsze ma czas na dokładne omówienie każdego aspektu leczenia. Właśnie dlatego tak ważne jest budowanie zaufania i otwartego dialogu, który pomoże pacjentowi lepiej zrozumieć i akceptować swoją rolę w procesie terapeutycznym.
Współodpowiedzialność w leczeniu to klucz do sukcesu. Świadomość, że codzienne decyzje dotyczące zdrowia mają ogromne znaczenie, może stać się fundamentem długotrwałego sukcesu terapeutycznego. Wszyscy – zarówno pacjenci, jak i lekarze oraz bliscy – powinni mieć wspólny cel: poprawę jakości życia i zdrowia osób cierpiących na choroby przewlekłe.