Zbadaj się jak najszybciej – DODATEK SPECJALNY

Obecnie stosuje się ich różne rodzaje. Badanie krwi i testy skórne Podstawowym badaniem u alergologa są testy skórne polegające na wprowadzeniu bezpośrednio do skóry alergenów w bardzo małym stężeniu.

Jeśli w miejscu kontaktu alergenu ze skórą pojawi się bąbel i zaczerwienienie, świadczy to o uczuleniu na dany alergen. Tak wykonane testy skórne nazywamy punktowymi. Służą one do rozpoznawania alergii IgE zależnej. Przed wykonaniem testów skórnych trzeba odstawić (po konsultacji z lekarzem) na ok. 7 dni leki przeciwalergiczne. Bez tego wynik testów będzie fałszywy. Jeśli nie można wykonać testów skórnych, aby przekonać się, czy jesteśmy na coś uczuleni,możemy poddać się badaniu krwi. Po jej pobraniu wykonuje się specjalne badanie laboratoryjne, w którym sprawdza się stężenie immunoglobuliny IgE we krwi.

Wysoki poziom IgE, przekraczający ustalone normy, świadczyć może o atopii. Atopia nie jest chorobą. To skłonność do występowania chorób alergicznych. Aby ustalić, na co pacjent jest uczulony, można wykonać oznaczenie stężenia IgE swoistych dla poszczególnych alergenów.

Do diagnostyki alergii kontaktowej (np. alergii na chrom, nikiel, kleje czy barwniki) służą zakładane na plecach testy płatkowe. Dodatni wynik testów skórnych czy IgE swoistych nie jest równoznaczny z rozpoznaniem choroby. Dowodzi on tylko, że jesteśmy na coś uczuleni. To tylko badanie dodatkowe. Decyzję co do diagnozy pozostawmy lekarzowi.

Dieta eliminacyjna

Znacznie więcej czasu wymaga zdiagnozowanie alergii pokarmowej. Jednocześnie jest to badanie zupełnie bezbolesne i nieinwazyjne, co jest szczególnie ważne u dzieci. Dieta eliminacyjna to sposób na wykrycie substancji uczulającej. Po kolei wyklucza się z diety potrawy podejrzane o wywoływanie alergii. Odstawiając na pewien czas te produkty, można sprawdzić, co powodowało dolegliwości.

Badania spirometryczne

Tego typu badania przeprowadza się po to, by sprawdzić,  czy pacjent ma astmę. Podczas badania spirometrycznego mierzy się pojemność płuc, czyli objętość powietrza, jaką można nabrać podczas najgłębszego wdechu (lub wydychając z płuc podczas najsilniejszego wydechu). Drugą cechą badaną podczas spirometrii jest szybkość wydechu, czyli maksymalna objętość powietrza, jaką badany wydycha podczas pierwszej sekundy gwałtownego wydechu. Pojemność płuc i szybkość wydechu bada się za pomocą spirometru. Wykonując spirometrię, można zbadać, czy pojemność płuc i przepływy w drogach oddechowych są takie, jakich się można spodziewać w danym wieku.